«graeci haeretici»

Παν.Κ. Χρήστου, «Οι περιπέτειες των εθνικών ονομάτων των Ελλήνων», Κυρομάνος, 1993 (α' έκδ. 1960):

Μετά την σύγκρουση Νέας και, φραγκο-γερμανικής πλέον, Πρεσβυτέρας Ρώμης, από την εποχή του Καρόλου (800), το πρώτο σχίσμα (Filioque, 867) και μετά, η Δύση αποκηρύσσει τους Έλληνες ως αιρετικούς.

Οι Φράγκοι θεολόγοι Αινείας Παρισίων και Ράτραμνος γράφουν τα «Liber adversos Graecos» και «Contra Graecorum opposita», αντιστοίχως. Σύνοδος που συνήλθε στη Βορματία της Γερμανίας το 868 εκδίδει απόφαση με τίτλο «Contra Graecorum haeresim de fide sanctae Trinitatis». Τον 11ο αι. ο Άνσελμος Καντερβουρίας γράφει το «Contra Graecos» και τον 13ο αι. ο Θωμάς Ακινάτης τα «Contra Graecos» και «Contra errores Graecorum».

Εν τω μεταξύ (10ος αι.), ο επίσκοπος Κρεμώνας Λιουτπράνδος είχε καλλιεργήσει το ανθελληνικό μίσος. (Αντιγράφοντας μέχρι και τα περί «ψευδόρκου Ελλάδος» του Ιουβενάλη και «δόλου των Δαναών» του Βιργιλίου!)

Η νοοτροπία αυτή συνεχίστηκε και επεκτάθηκε. Ακόμα και ο περίφημος Ιταλός συγγραφεύς της αυγής της ευρωπαϊκής αναγεννήσεως Πετράρχης, μελετητής της ελληνικής γλώσσας και φιλολογίας, γράφει σε ένα ξέσπασμα φανατισμού (Fr. Petrarchae, «Epistolae de Rebus Senilium», 7, Opera Omnia, Βασιλεία 1554, τ. 2, σ. 912):

«Εκείνοι, οι Τούρκοι, είναι εχθροί. Αυτοί εδώ όμως, οι Έλληνες, είναι σχισματικοί και χειρότεροι από τους εχθρούς· κι έτσι είναι προτιμότερο να κατέχουν τα Ιεροσόλυμα οι Τούρκοι παρά να τα πάρουν οι Έλληνες.»

Δεν είναι εκτός πραγματικότητος να ειπούμε ότι και οι μεταγενέστεροι Ευρωπαίοι και Αμερικανοί σκέπτονταν και σκέπτονται όπως ακριβώς προ εξακοσίων ετών ο Πετράρχης. [Σημ. Φ.Μ.: Βλέπε 1922, και, και...] Ο φιλελληνισμός είναι εξαίρεσις σπανία. Προσφυέστατα εχαρακτηρίσθησαν οι Έλληνες ως «έθνος ανάδελφον» (Χρῆστος Σαρτζετάκης).

Οἱ περιπέτειες τῶν ἐθνικῶν ὀνομάτων τῶν Ἑλλήνων
Σελίδες Πατριδογνωσίας

Φειδίας Ν. Μπουρλᾶς
Ἀθῆναι, 13 Ἰουνίου 2010