Γραικοὶ καὶ Ἕλληνες (Γ.Κ. Γεωργαλᾶς, Σ.Ἀ. Θεολόγος)

Γ.Κ. Γεωργαλάς, «Ινδοευρωπαίοι ή Αιγαίοι;», Τότε, 1996:

Ελ ή Ηλ και δωριστί Αλ σημαίνει υψηλό. Έτσι οι Αλβανοί και οι Ελβετοί που ζούσαν σε ψηλά βουνά, ονομάσθηκαν Αλ-λουανοί και Ελ-ουήτιοι ή Ελ-βήτιοι αντιστοίχως, όπως και οι Ιλ-λυριοί. Επίσης Ελ-λοπία, η ψηλή περιοχή γύρω από την Δωδώνη (Ελ-λωτίς και Ελ-λώτια λεγόταν η Κρήτη ως ορεινή-υψηλή. Οι Ασιάτες ονόμαζαν την Κύπρο Αλ-ασία.) όπου ζούσαν οι Ελ-λοί ή Έλ-λοπες (και (Σ)ελλοί). Αλλά και το Π-ελ-ασγοί περιέχει το ελ.

Ο ήλιος βρίσκεται ψηλά στον ουρανό, γι' αυτό Ήλ-ιος ή Α(έ)λιος (δωρική). Το ανώτατο δικαστήριο ονομάσθηκε Ηλ-ιαία και η ανωτάτη συνέλευσις των Δωριέων Αλ-ία.

Ο Ύψιστος Θεός ήταν ο Ηλ (που το γράφουν Ιλ) ή Ελ και Αλ απ' όπου και η Μπαμπ-ιλί (Βαβυλών = Πύλη του θεού), το εβραϊκό Ελ-ωίμ=θεοί, το αραβικό Αλ-λάχ.

Το ιερό της Δωδώνης λεγόταν Έλ-λα (Ησύχιος) δηλ. Θεού πέτρα (λα= πέτρα, εξ' ου λατομείο και λαός = οι άνθρωποι που προήλθαν από τις πέτρες που πετούσαν ο Δευκαλίων και η Πύρρα).

Έλ-λα λοιπόν = η πέτρα στην οποία κάθεται ο Θεός = έδρα Θεού. Αυτό σημαίνει και το Ελλάς = η χώρα όπου εδρεύει ο Θεός, θεϊκή γη.

Το όνομα Ελλάς αναφέρεται στην «Ιλιάδα» (Β 683-85) που χαρακτηρίζει τον Αχιλλέα αρχηγό «όσων κατοικούν στην Φθία και στην Ελλάδα». Αυτή η Ελλάς του Ομήρου υπάρχουν σοβαρές ενδείξεις (τις αναφέρει ο Ι. Κορδάτος) ότι βρισκόταν στη Λακωνία ή στη Μεσσηνία, πιθανότερα στην Μάνη. (Ο Αγαμέμνων τάζει στον Αχιλλέα μια περιοχή της Μεσσηνίας. Στο Ταίναρο υπήρχε λιμάνι Αχίλλειον. Η Καρδαμύλη δόθηκε στον Αχιλλέα και εκεί παντρεύθηκε ο υιός του την κόρη του Μενελάου και της Ελένης. Ιερό του Αχιλλέως υπήρχε στην Ηλίδα και η μητέρα του Θέτις λατρευόταν στη νότια Λακωνία. Εκεί υπήρχε και το Ιερό «Ελλήνιον» όπου λατρευόταν ο Έλλην, υιός του Δευκαλίωνος, γενάρχης των Ελλήνων. Σ' αυτό ελήφθη η απόφασις για εκστρατεία κατά της Τροίας. (Παυσ. III,12,5)) Στην Κρήτη υπήρχε ποταμός Έλλην. Ο Όμηρος χρησιμοποιεί ήδη και την λέξη «Πανέλληνες» (Β 530). Την επαναλαμβάνει ο Αρχίλοχος (απόσπ. 54).

Ο Ησίοδος, αργότερα, ομιλεί για την «ιερή Ελλάδα» («Έργα και Ημέραι», 653) ως την χώρα από την οποία έγινε η εκστρατεία των «Πανελλήνων» (528) κατά της Τροίας.

Ο υιός του Δευκαλίωνος, Έλλην, ήταν γενναίος και «φιλοπόλεμος» («Ηοίαι», 27), όπως ακριβώς οι άνδρες του Αχιλλέως, οι Μυρμιδόνες- Έλληνες.

Στην Αίγινα υπήρχε το Πανελλήνιον όρος, όπου ο Αιακός προσευχήθηκε στον πατέρα του Ελλάνιον ή Πανελλήνιον Δία. (Απολ. Γ,6 - Ισοκρ. 9,14, 15 - Παυσ. 2,29,6).

Η προέλευσις λοιπόν της ονομασίας Έλλην πρέπει ν' αναζητηθεί σ' ένα συνδυασμό του Έλλας της Δωδώνης, της Ελλάδος του Αχιλλέως με τους καλύτερους πολεμιστές και του Έλληνος του υιού του Δευκαλίωνος.

Κατά τον Σημαιοφόρο Αν. Θεολόγο («Το Ελληνικό Αλφάβητο αποκαλύπτεται: Μυστικός κώδικας της Ελληνικής Γλώσσας και Μυθολογίας», 1995· «Κωδικόν λεξιλόγιον» (ο συλλαβικός κώδικας της Ελληνικής γλώσσας), Ρα-Μα-Φα, 1997), κάθε γράμμα (και συλλαβή) έχει μια εγγενή σημασία και το νόημα κάθε λέξεως αποκρυπτογραφείται με βάση τις σημασίες των γραμμάτων/συλλαβών της. (Την ίδια άποψη υποστηρίζει ο Η.Λ. Τσατσόμοιρος («Ιστορία γενέσεως της ελληνικής γλώσσας», Δαυλός, 1991).) Έτσι:

Λ = Ήλιος, Φως
Ν = Νους, Νόμος

Οπότε:

Έλλην = ο φωτισμένος-φωτεινός νους

Οἱ περιπέτειες τῶν ἐθνικῶν ὀνομάτων τῶν Ἑλλήνων
Σελίδες Πατριδογνωσίας

Φειδίας Ν. Μπουρλᾶς
Ἀθῆναι, 12 Ἰουνίου 2010