Σελίδες ΠατριδογνωσίαςΜιὰ φορὰ κι ἕναν καιρό...
ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ...
Του Φειδία Ν. Μπουρλά
[Σημείωσις: Το παρόν είναι αλληγορική-μυθολογική διήγησις,
σύνοψις και επισκόπησις της ελληνικής μυθολογίας, προϊστορίας και
ιστορίας, καθώς και της συγχρόνου ελληνοκεντρικής νεομυθολογίας.
Εγράφη τον Ιούνιο του 2001 και εδημοσιεύθη στην ηλεκτρονική λίστα
"hellas", μικρές δε προσθήκες και διορθώσεις ακολούθησαν. Φ.Μ.]
"Φθέγξομαι οις θέμις εστί· θύρας δ' επίθεσθε βέβηλοι." (Ορφ. απόσπ. 7)
Χαίρετε! Θα σάς διηγηθώ ένα όμορφο παραμύθι, σε μια σειρά
μηνυμάτων (λιγότερο από χίλιες και μια νύχτες - μην ανησυχείτε!)
Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από την αρχή.
Μια φορά κι έναν καιρό, ή μάλλον πριν από κάθε καιρό,
ΚΟΣΜΟΓΟΝΙΑ - ΓΕΝΝΗΣΙΣ ΚΑΙ ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ
Μέσα στο αρχέγονο Χάος των απείρων πιθανοτήτων και δυνατοτήτων,
των απείρων γεννόμενων και σβεννύμενων Κόσμων (Δημόκριτος,
Αναξίμανδρος κ.ά., "πληθωριστική θεωρία πολλαπλών συμπάντων") μια
τοπική κβαντική διακύμανση υπήρξε το σπέρμα, το Κοσμικόν Ωόν (Ορφεύς)
ή Σφαίρος (Εμπεδοκλής), από το οποίο εγεννήθη το τοπικό μας σύμπαν
(Ορφική Κοσμογονία ή, ονομασθείσα σήμερον, "θεωρία του Big Bang").
Τηι επιδράσει του Έρωτος (Ορφ.) (πρβλ. παγκόσμιον βαρυτικήν έλξιν),
ή αλλιώς της συμπαντικής δυνάμεως της Φιλότητος και του Νείκους
(Εμπεδοκλής) (πρβλ. και ελκτική και απωστική ηλεκτρομαγνητικήν
δύναμιν) διαμορφώνεται το σύμπαν μας ως Κόσμος. Από την αρχική πηγή,
το Εν, το Όντως Ον, τον Θεό, το Αγαθόν, το Αείζωον Πυρ (Ηράκλειτος)
εκπορεύονται τα πάντα, τα 4 ριζώματα της ύλης (γη, ύδωρ, αήρ, πυρ)
(Εμπεδ.) (σήμερα τα ονομάζουμε καταστάσεις της ύλης: στερεά, υγρή,
αέρια και πλάσμα) και οι δυνάμεις που τα συνέχουν (όπως είπαμε, Έρως,
Φιλότης-Νείκος, Ξυνός Λόγος (Ηράκλειτος), Πάνσοφος Νους (Αναξαγόρας)),
σε μια παλίντονο και παλίντροπο αρμονία (Ηράκλειτος). (Είδος και
μορφή. Αμέριστη και μεριστή ουσία.)
Ύλη-Πνεύμα, σώμα-ψυχή, αφελείς δυισμοί των νεωτέρων αντιλήψεων,
καθώς οι αρχαίοι μύστες γνωρίζουν ότι είναι ένα και το αυτό. Εκτός
από τα 4 ριζώματα, υπάρχει και η πέμπτη, η θεία, ουσία, το "Ε" το εν
Δελφοίς, ο θεϊκός αιθήρ που διαπνέει και συνέχει τα πάντα ("άστρων
ηελίου τε σεληναίης τε μέρισμα, πανδαμάτωρ, πυρίπνου, πάσι ζωοίσιν
έναυσμα, υψιφανής Αιθήρ, κόσμου στοιχείον άριστον, αγλαόν ώ βλάστημα,
σελασφόρον, αστεροφεγγές", Ορφ. Ύμν.) και της οποίας αντανακλάσεις,
ιριδισμοί είναι όλες οι άλλες.
Ο Πλωτίνος ισχυρίζεται ότι μία είναι η Ουσία του κόσμου, η ψυχική,
η οποία σαν φως αφήνει κάπου μια σκιά, την ύλη! Όλα τα αισθητά σώματα
είναι έμψυχα, όπου το αισθητό τους μέρος αποτελεί την σκιά της ψυχής
τους. Επομένως η ύλη δεν υπάρχει πράγματι: "Η ύλη είναι το στοιχείο
της μηδαμινότητος, που υπάρχει μέσα στα αισθητά όντα."
Ο μαθητής του Ορφέως, Μουσαίος, θα διδάξει ότι
"Φάναι τε εξ ενός τα πάντα γίγνεσθαι και εις ταυτόν αναλύεσθαι"
(Διογένης Λαέρτιος, "Βίοι Φιλοσόφων")
Μονοθεϊσμός; Ατομική Θεωρία (ως η Λευκίππου-Δημοκρίτου); Μεγάλη
Ενοποιημένη Θεωρία; Ή όλα μαζί;
Ο Ηράκλειτος (Diels 10): "Εκ των πάντων εν και εξ ενός τα πάντα."
Και ο Πλούταρχος ("Περί Ίσιδος και Οσίριδος", 378 a):
"Ενός λόγου του ταύτα κοσμούντος και μιας προνοίας επιτροπευούσης"
("Ένας είναι ο Λόγος που διευθύνει το Σύμπαν και μία η Πρόνοια η οποία
το κυβερνά.)
Ο ίδιος ("Περί του μη χραν νυν έμμετρα την Πυθίαν", 405 b):
"Άλλαι προς άλλα δυνάμεις και φύσεις γεγενημέναι, ων εκάστη
κινείται διαφόρως, καν εν η το κινούν απάσας."
("Μεγάλη Ενοποιημένη Θεωρία" (Grand Unified Theory - GUT, θα λέγαμε
σήμερα.)
ΓΗ ΚΑΙ ΟΥΡΑΝΟΣ
Η μητέρα Γαία γεννά τον Ουρανό (όχι το αντίστροφο, αφού, γνώστες
φαίνεται της Γενικής Σχετικότητος οι αρχαίοι μύστες, παρουσιάζουν τον
χώρο να διαμορφώνεται από την ύλη - "καμπύλωση του χωροχρόνου"· γνώσις
και της διαστολής του σύμπαντος: διαστελλόμενη η Γαία-ύλη-υλοενέργεια
του σύμπαντος, γεννάται και διαστέλλεται-επεκτείνεται και ο χώρος-
χωροχρόνος που το σύμπαν καταλαμβάνει (Ουρανός)).
Η Γαία, "μήτηρ μακάρων θνητών τ' ανθρώπων, παντρόφος, πανδώτειρα,
τελεσφόρος, παντολέτειρα, αυξιθαλής, φερέκαρπος, έδρανον αθανάτου
κόσμου, πολύσεπτος, βαθύστερνος ολβιόμοιρος, ομβροχαρής..." (Ορφ.
Ύμν.) και ο Ουρανός, "παγγενέτωρ, πρεσβυγένεθλος, αρχή πάντων, πάντων
τε τελευτή, οίκος θεών μακάρων, πανδερκής, Κρονότεκνος, μάκαρ,
πανυπέρτατος δαίμων" (Ορφ. Ύμν.), οι γεννήτορες όλων των όντων:
"Γης παις ειμι και Ουρανού αστερόεντος, αυτάρ εμοί γένος ουράνιον."
(Ορφεύς, αποσπ. 17, 11-12)
Δισεκατομμύρια χρόνια περνούν και η Γαία κυοφορεί στα σπλάχνα της,
γονιμοποιούμενη από τον Ουρανό, τα παιδιά της. Τα έμβρυα προστατεύονται
στην μήτρα και αναπτύσσονται στο αμνιακό υγρό, στο ζωογόνο ύδωρ του
του Ωκεανού στην περίπτωσή μας, του αρχαιότερου, σεβάσμιου Τιτάνος.
Ο Ωκεανός, "πατήρ άφθιτος, αθανάτων τε θεών γένεσις θνητών τ' ανθρώπων"
(Ορφ. Ύμν.) (ο Θαλής ο Μιλήσιος επίσης θα υποστηρίξει ότι η ζωή
ξεκίνησε από το ύδωρ, κάτι που θα επιβεβαιώσει η παλαιοντολογία 2500
χρόνια μετά), έως εκατοντάδες εκατομμύρια χρόνια πριν, καλύπτει
ολόκληρη την Μητέρα Γαία. Ο Ήλιος, υιός του Τιτάνος Υπερίωνος,
"χρυσολύρης, κοσμοκράτωρ, φωσφόρος. φερέσβιος, αειθαλής, ωροτρόφος
κούρος (Ορφ. Ύμν.) δίδει την ζωογόνο ακτινοβολία του, επωάζοντας τα
αγαθά γεννήματα.
Ουρανός και Γη, Κρόνος (χρόνος) και Ρέα (χώρος), Δίας-Ζευς, ο δίδων
την ζωήν, ζωή που νικά τον πανδαμάτορα Κ(Χ)ρόνο (το αποθνήσκον γίνεται
στα σπλάχνα της γης σπόρος και λίπασμα της νέας γεννήσεως· παντρόφος,
πανδώτειρα, αλλά μαζί και παντολέτειρα, ονομάζει την Γαία ο Ορφεύς).
Ζευς, "πατήρ ανδρών τε θεών τε" (Ομήρου "Οδύσσεια", Α 28).
"Έστιν δη πάντων αρχή Ζευς· Ζευς γαρ έδωκε, ζώα τ' εγέννησεν· και Ζην
αυτόν καλέουσι, και Δία τ' ηδ', ότι διά τούτον άπαντα τέτυκται."
"Ούτος εστίν ο των όλων δημιουργός· Διός δ' εκ πάντα τέτυκται."
(Ορφεύς)
ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΗΠΕΙΡΩΝ, ΑΝΘΡΩΠΟΓΟΝΙΑ
140 εκατομμύρια χρόνια πριν, όπως συμπεραίνει η γεωλογία, η κυοφορία
δίδει καρπό: Από τον απέραντο Ωκεανό που καλύπτει την Γαία, προβάλλει
στο φως του Ηλίου ο θείος Όλυμπος (Πελαγονική οροσειρά). Η Ελ-λάς, η
λαμπρή χώρα του φωτός, η έδρα των θεών, όπως δηλώνει η λέξη.
Εκατομμύρια χρόνια επέρασαν και σχηματίστηκαν οι στεριές. Στην περιοχή
μας η Αιγηίς, το κέντρο του κόσμου, στην καρδιά της Μεσογείου (μέση
γη). Την Αιγηίδα διέσχιζε ο μεγάλος Αιγαίος ποταμός και σε πολλά
προϊστορικά ζώα και φυτά έδιδε τροφή.
Κάποια από αυτά τα ζωντανά εξελίσσονται. 10 εκ. χρόνια πριν έχουμε
τον Ουρανοπίθηκο τον Μακεδονικό. (Ο Αρ. Πουλιανός μιλά και και για τον
Τριλιανό άνθρωπο της Χαλκιδικής). 3 εκ. χρόνια πριν, ο Ελλαδοπίθηκος
χρησιμοποιεί στοιχειώδη πέτρινα εργαλεία για να κομματιάσει το κρέας
των μαμούθ (Περδίκας Πτολεμαϊδος). 1,5 εκ. χρόνια πριν ανάβει φωτιά
(σπήλαιο Πετραλώνων Χαλκιδικής) και αναπτύσσει και άλλες δεξιότητες,
ίσως αρθρώνει τους πρώτους φθόγγους.
Η θεία αυτή γη γεννά το ανθρώπινο είδος (την λευκή ευρωπαϊκή φυλή
συγκεκριμένα· σε άλλους τόπους αναπτύχθηκαν άλλες φυλές). Εδώ λοιπόν
εγεννήθη "το κάλλιστον και άριστον γένος" των ανθρώπων (Πλάτων,
"Τίμαιος", Steph. p. 23, b,7). Γενάρχες οι πανάρχαιοι Τιτάνες και οι
θεοί. Ιαπετός και Προμηθεύς πλαθουν τον άνθρωπο από χώμα, ο τελευταίος
(παρανόμως· η Αθηνά νομίμως) τού δίδει και το θείον πυρ, την (θείας
φύσεως) ψυχή δηλαδή. Δηλαδή, Γαία και Ουρανός. Η Γαία τίκτει τον
Εριχθόνιο, από το σπέρμα του Ηφαίστου, με την φροντίδα της Αθηνάς.
[Η Αθηνά μάζεψε με μια τούφα μαλλί (έριον) το σπέρμα του Ηφαίστου,
ο οποίος είχε εκσπερματώσει στον μηρό της, και το έθεσε εντός της
Γαίας (χθων), η οποία έτεξεν τον Ερι-χθόνιο. Συνεπώς η Αθηνά είναι η
Παρθένος Μήτηρ και Πρόμαχος των Ελλήνων (πρβλ. με την Παναγία μας).
Αλλά συνέκρινε επίσης και τον θεάνθρωπο Διόνυσο (υιό του Διός και της
θνητής Σεμέλης), μαρτυρώντα, θνήσκοντα και ανιστάμενο υιό του Θεού,
με τον Χριστό. Θα έλεγα ότι ο Ιησούς Χριστός είναι η τελευταία
ενσάρκωσις του Διονύσου, υιός του Διός και της Παναγίας. (Στην
συγκεκριμένη περίπτωση, εάν δεν εθεωρείτο ασεβές, θα έλεγα ότι ο Ζευς
είχε λάβει την μορφήν κρίνου, πράγμα όχι παράδοξον - με την Δανάη
είχε μεταμορφωθεί σε χρυσή βροχή, με την Λήδα σε κύκνο, με την Ευρώπη
σε ταύρο.) Να σημειώσουμε επίσης ότι Γαία=Ρέα=Δημήτηρ (Δα-Γα Μήτηρ)
και Δημήτηρ-Διόνυσος εορτάζονται μαζί στην Ιερά Ελευσίνα· για τους
μύστες Διόνυσος και Άδης (ο οποίος απήγαγε την Περσεφόνη) ταυτίζονται
("Ιερός Γάμος" Βάκχου-Άδου και Κόρης στα Ελευσίνια, "Ακολουθία του
Νυμφίου" παρ' ημίν· ο δε Διόνυσος, θνήσκων κατέρχεται στον Άδη, όπως
ο Χριστός το Μ. Σάββατο. "Ωυτός δε Αίδης και Διόνυσος, ότεωι μαίνονται
και ληναΐζουσιν." (Ηράκλειτος, απόσπ. 15)). Σημειωτέον και ότι οι
Ορφικοί αναφέρουν τέσσαρες βασιλείες θεών, διαδεχθείσες ομαλώς η μία
την άλλην: Ουρανού, Κρόνου, Διός, Διονύσου. (Ορφ. απόσπ. 220,
Ολυμπιοδώρου "Σχόλια εις Πλάτωνος Φαίδωνα", 1,3)] Κατ' άλλο μύθο,
ορφικό, οι άνθρωποι πλάθονται από την στάχτη των κεραυνοβοληθέντων
από τον Δία Τιτάνων (τιτανική, γήινη φύσις), οι οποίοι είχαν
κατασπαράξει και φάγει τον Διόνυσο (θεία, ουράνια φύσις). (Ο μύθος
επαναλαμβάνεται στον Μυστικό Δείπνο και στην Θεία Ευχαριστία - "φάγετε
και πίετε σώμα και αίμα Κυρίου".) Αλλά και ο Δευκαλίων (γενάρχης των
μετακατακλυσμιαίων Ελλήνων, 9.564 π.Χ.) φέρεται ως υιός του Προμηθέως,
υιού του Τιτάνος Ιαπετού (γενάρχες των προκατακλυσμιαίων Ελλήνων).
"Τιτήνες, ... ημετέρων πρόγονοι πατέρων, ... αρχαί και πηγαί πάντων
θνητών πολυμόχθων, ... εξ υμέων γαρ πάσα πέλει γενεά κατά κόσμον."
(Όρφ. Ύμν.) Ο Δευκαλίων λοιπόν είτε αποικίζει με τους απογόνους του
Έλ-ληνες "λάδες"-χώρες (ερμηνεία του μύθου από τον Δ. Δημόπουλο) είτε,
κυριολεκτικά, ρίπτοντας ψηλά εις τον αέρα λίθους (λάας) (τέκνα της
Ελληνικής Γαίας), οι οποίοι βαπτίζονται και ζωοποιούνται από το
Ολύμπιον Δίον Φως (Ελ) (βλ. Ι. Φουράκη).
Σε όλες τις παραλλαγές το νόημα του μύθου είναι το αυτό:
"Γης παις ειμι και Ουρανού αστερόεντος, αυτάρ εμοί γένος ουράνιον",
όπως λέγει ο θείος Ορφεύς (αποσπ. 17, 11-12).
[Πολλοί το "ουράνιον" στις διάφορες παραλλαγές του μύθου, το
ερμηνεύουν ως εξωγήινη επέμβαση στο DNA των γήινων πιθηκοειδών, αλλά
προσωπικώς δεν νομίζω ότι έχουμε ανάγκη αυτή την εξήγηση (χωρίς να
αποκλείεται τίποτα φυσικά), εκτός που αποτελεί μάλλον υποβιβασμό
του θείου το να θεωρούμε τους θεούς, τις υπέρτατες δυνάμεις της
Φύσεως και τον Συμπαντικό Νου, ...εξωγήινους αστροναύτες - γιατί να
προτιμούμε τα UFO από τους θεούς;
Τιτάνες-Διόνυσος-κεραυνός Διός, Γαία-Ιαπετός-Προμηθεύς-Αθηνά-Πυρ,
Γαία-Ήφαιστος-Αθηνά-Εριχθόνιος (εξέλιξις φιδομόρφων Κεκροπιδών;),
Δευκαλίων-λίθοι-Ολύμπιον Φως·
ίσως πρόκειται για διαδοχικά στάδια εξελίξεως και ανελίξεως του
ανθρωπίνου είδους, από τις χθόνιες πρωταρχικές μορφές ζωής, στον
φθαρτό, θνητό, βρωτό ό(ά)νθρωπο, μέροπα, αγαθό και ευγενή άνθρωπο,
Έλ-ληνα θεό. Βλ. σχετικώς Ι. Φουράκη, "Μείξις-Ανακύκλησις":
Στάδια εξελίξεως
-----------------
φθαρτός, θνητός, βρωτός: όνθρωποι (γήινα-χωμάτινα πλαστουργήματα,
διφυείς άνδρες)
μέροπας: έμψυχον διφυές ον
αγαθός, ευγενής: άνθρωποι (άρρενες και θήλεα,
εκ προτέρου σπέρματος)
Έλ-λην: θεός
Μυθολογικές αναφορές
--------------------
Ιαπετός-Προμηθεύς: Γήινα-χωμάτινα διφυή, άνοα και άψυχα πλαστουργήματα
Εριχθόνιος: Βροτοί άνδρες (Ατθίδες-Κεκροπίδες-Ερυσιχθονίδες) -->
--> Μέροπες (θείον σπέρμα Ηφαίστου, φροντίς Αθηνάς)
Πανδίων, Δήμητρα-Διόνυσος: Μέροπες --> Αγαθοί άνθρωποι (άρρενες και
θήλεα, εκ σπέρματος)
Ερεχθεύς-Βούτης, Θησεύς: Αγαθοί άνθρωποι --> Ευγενείς άνθρωποι
Ίων: Ευγενείς άνθρωποι --> Έλ-ληνες θεοί
]
"Ως ωμόθεν γεγάασι θεοί θνητοί τ' άνθρωποι" ("κοινή την καταγωγή
είχανε οι αθάνατοι θεοί και οι θνητοί άνθρωποι") μάς λέγει ο Ησίοδος
("Έργα και Ημέραι", 108), εκδότης της προκατακλυσμιαίας διασωθείσης
ιεράς γνώσεως των Μουσείων, της "Θεογονίας". Ο δε Πίνδαρος γράφει:
"Εν ανδρών, εν θεών γένος· εκ μιας δε πνέομεν ματρός αμφότεροι."
("Νέμεα", Ωδή 6η)
"Μύθος λόγου τινός έμφασίς εστιν, ανακλώντος επ' άλλα την διάνοιαν"
(Πλούταρχος, "Περί Ίσιδος και Οσίριδος", 359 Α)
ΙΣΤΟΡΙΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΥ ΓΕΝΟΥΣ - ΗΣΙΟΔΕΙΑ ΘΕΟΓΟΝΙΑ
Ας παρακολουθήσουμε την πορεία των Πρωτοελλήνων με οδηγό την
Ησιόδεια "Θεογονία" (έργο προκατακλυσμιαίο· ο Δευκαλίων αγνοείται,
η Θεσσαλία θεωρείται θάλασσα (θέσις αλός) κ.λπ., ο ίδιος δε ο Ησίοδος
δηλώνει ότι εκδίδει απλώς αυτά που τού εδόθησαν για τον σκοπό αυτό
από τις Μούσες, τα Ιερατεία δηλαδή των Μουσείων, τα οποία είχαν
διασώσει και εφύλαττον σπαράγματα της προκατακλυσμιαίας γνώσης).
ΕΛΛΟΠΕΣ
Οι πρώτοι άνθρωποι λοιπόν, ήσαν οι Έλλοπες της Πίνδου (Ελλοπίας).
Τουλάχιστον 50.000 χρόνια πριν. [1]
Ήσαν κυνηγοί, ντύνονταν με δέρματα και αρχικώς δεν διέθεταν
έναρθρο λόγο. Η γλώσσα διεμορφώθη βαθμιαίως από την ίδια την φύση.
Από το θρ-θρ, είπαν θρόισμα τον ήχο των φύλλων που σαλεύει ο άνεμος,
τον οποίον είπαν ούριον από το ουρ που παράγει πνέοντας (και βορέα
τον βόρειο άνεμο με την βουερή βοή) και επειδή έρχεται από τα βουνά,
είπαν αυτά όρη. Τον άνω των ορέων ουρανό είπαν ουρ-ανό. Ο ήχος που
παράγει το κύμα στην ακρογιαλιά ονομάστηκε παφλ-ασμός και η θάλασσα
αλς, από τον ήχο της αναπηδήσεως του κύματος. Έτσι σιγά-σιγά
διεμορφώθη η Ελληνική γλώσσα, γλώσσα πρωτογενής, καθώς οι λέξεις της
έχουν εγγενές νόημα.
Σημειώσεις:
[1] Ποίο το χρονικόν βάθος του Γένους των Ελλήνων; Απροσδιόριστον,
αλλά ας δούμε ενδεικτικά μερικές ενδιαφέρουσες (εν-δια-φέρουσες,
φέρνουν τον Δία!) απόπειρες προσεγγίσεως:
Άρης Πουλιανός (βλ. τα βιβλία του "Η καταγωγή των Ελλήνων" και
"Σαρακατσάνοι"· επίσης π.χ. "Δαυλός" τ. 158, Φεβ. 1995):
"Οι Σαρακατσάνοι της Πίνδου είναι ο αρχαιότερος λαός της Ευρώπης,
ηλικίας 50.000 ετών. Μιλούσαν πάντοτε και μιλούν Ελληνικά. Άρα η
Ελληνική γλώσσα πρωτοεμφανίζεται στην Πίνδο τουλάχιστον 50.000 χρόνια
πριν."
Διογένης Λαέρτιος, "Βίοι Φιλοσόφων", Α 1-3
"Το της φιλοσοφίας έργον ένιοί φασίν από βαρβάρων άρξαι,
...
Λανθάνουσι δ' αυτούς τα των Ελλήνων κατορθώματα, αφ'
ων μη ότι γε φιλοσοφία, αλλά και γένος ανθρώπων ήρξε, βαρ-
βάροις προσάπτοντες."
Διογένης Λαέρτιος, "Βίοι Φιλοσόφων", Α 1-2
"Αιγύπτιοι μεν γαρ Νείλου γενέσθαι παίδα Ήφαιστον, ον
άρξαι φιλοσοφίας, ης τους προεστώτας ιερέας είναι και προφήτας.
από δε τούτου εις Αλέξανδρον τον Μακεδόνα ετών είναι μυριάδας
τέσσαρας και οκτακισχίλια οκτακόσια εξήκοντα τρία. εν οις
ηλίου μεν εκλείψεις γενέσθαι τριακοσίας εβδομήκοντα τρεις,
σελήνης δε οκτακοσίας τριάκοντα δύο."
[Ελλάς και Αίγυπτος ανήκουν στην ενιαία χώρα της προκατακλυσμιαίας
Αιγηίδος.]
Διόδωρος ο Σικελιώτης, "Ιστορική Βιβλιοθήκη", Α 26,1-2
"Οι δ' ιερείς των Αιγυπτίων τον χρόνον από της
Ηλίου βασιλείας συλλογιζόμενοι μέχρι της Αλεξάν-
δρου διαβάσεως εις την Ασίαν φασίν υπάρχειν ετών
μάλιστά πως δισμυρίων και τρισχιλίων."
Διόδωρος ο Σικελιώτης, "Ιστορική Βιβλιοθήκη", Α 23,1-2
"Είναι δε έτη φασίν από Οσίριδος και Ίσιδος έως
της Αλεξάνδρου βασιλείας πλείω των μυρίων,
ως δ' ένιοι γράφουσι, βραχύ λείποντα των
δισμυρίων και τρισχιλίων."
Διόδωρος ο Σικελιώτης, "Ιστορική Βιβλιοθήκη", Α 44,1-2
"Μυθολογούσι δ' αυτών τινες το μεν πρώτον
άρξαι της Αιγύπτου θεούς και ήρωας έτη βραχύ
λείποντα των μυρίων και οκτακισχιλίων, και θεών
έσχατον βασιλεύσαι τον Ίσιδος Ώρον. υπ' ανθρώ-
πων δε την χώραν βεβασιλεύσθαί φασιν [από Μοί-
ριδος] έτη βραχύ λείποντα των πεντακισχιλίων μέ-
χρι της εκατοστής και ογδοηκοστής ολυμπιάδος, καθ'
ην ημείς μεν παρεβάλομεν εις Αίγυπτον, εβασίλευε
δε Πτολεμαίος ο νέος Διόνυσος χρηματίζων."
Ο Αιγύπτιος ιερεύς και λόγιος Μανέθων, ο οποίος κατέγραψε στα
"Αιγυπτιακά" του όλες τις δυναστείες των φαραώ, τοποθετεί πρώτη την
Δυναστεία των "Θεών", από το 30.544 π.Χ. έως το 16.544 π.Χ. Τότε
αρχίζει η Δυναστεία των "Ημιθέων", η οποία διαρκεί έως το 15.389 π.Χ.
Ίσως σε αυτή την περίοδο πρέπει να τοποθετηθεί ο κατακλυσμός του
Ωγύγου. Το 15.389 π.Χ. αρχίζει η Δυναστεία των "Βασιλέων", η οποία
διακόπτεται από αυτήν των "Πνευμάτων των Νεκρών". (Πιθανώς εννοείται
ο κατακλυσμός του Δευκαλίωνος, 9.564 π.Χ.) Ακολουθεί καταβαράθρωσις
του πολιτισμού και μετά αργή ανάπτυξη, μέχρι τον ιδρυτή της Α'
Δυναστείας Μίν ή Μένες ή Μηνά (Μίνωα), 3.110 π.Χ. κατά τον Μανέθωνα,
ίσως και παλαιότερα κατ' άλλους.
Σημειωτέον εδώ, ότι ενώ όλα τα βιβλία και οι εγκυκλοπαίδειες
παραθέτουν αναλυτικά τον κατάλογο των φαραώ με βασική πηγή τον
Μανέθωνα, τον λογοκρίνουν αγρίως, διαγράφοντας και αποκρύπτοντας
εντελώς τις προ του Μηνά-Μίνωος παρατιθέμενες υπ' αυτού δυναστείες
των προκατακλυσμιαίων Ελληνοαιγυπτίων θεών και ηρώων (Ηλίου, Ηφαίστου,
Ερμού, Οσίριδος, Ώρου κ.λπ.)!
Ανάλογες μνήμες των προκατακλυσμιαίων Ελλήνων θεών-ηρώων
εκπολιτιστών, υπάρχουν και σε άλλους λαούς.
Π.χ. οι Αζτέκοι (Κώδιξ Βατικανού Α 3738) ισχυρίζονται ότι ο
πολιτισμός άρχισε το 18.612 π.Χ. (εκπολιτιστής Κατζελκοάλτ).
Σουμέριοι (Ωάννες), Ινδοί, από την Αμερική έως την Κίνα, την
Ιαπωνία και τα νησιά του Ελληνικού, όλοι οι λαοί θυμούνται τους
προκατακλυσμιαίους εκπολιτιστές Ουρανίωνες και Διογενείς Έλληνες
του Χρυσού Γένους.
Και αποφαίνεται ο μητροπολίτης Παραμυθίας και Φιλιατών (1869-1942),
ειρωνευόμενος τους υποστηρίζοντες ότι ο Απόλλων εισήχθη από την
αλλοδαπή την 2α π.Χ. χιλιετία:
"Εις τα 2.000 έτη ας προστεθή εν έτι 0, ας διπλασιασθή το αρχικόν 2
και τότε μόνο θα δυνηθώμεν να προσεγγίσωμεν εις την αληθή ηλικίαν του
προαιωνίου τούτου ελληνικού θεού, όστις δεν είναι θεός επείσακτος και
οθνείος, αλλά γηγενής θεός της ελληνικής και προελληνικής χώρας."
("Ο Δελφικός Τρίπους", Αλεξάνδρεια 1934)
ΚΥΚΛΩΠΕΣ
Οι Έλλοπες κάποτε εξημέρωσαν διάφορα ζώα και από θηρευτές έγιναν
κτηνοτρόφοι. Έκτιζαν κυκλικές στάνες, εξ ου και Κύκλωπες.
Οι Κύκλωπες εξελίχθηκαν τεχνολογικώς, Έτσι ο Βρόντης, ο Αστερόπης
και ο Άργης, δίνουν στον Δία τον κεραυνό, στον Ποσειδώνα την τρίαινα
και στον Πλούτωνα την κυνέην, το κράνος που έκανε αόρατο όποιον το
φορούσε. (Μπορούμε άραγε να αντιστοιχίσουμε στα υπερόπλα αυτά,
αντιστοίχως, τους πυρηνικούς πυραύλους, τα σεισμικά όπλα (βλ. HAARP,
υπερόπλα Tesla) και το Πείραμα της Φιλαδέλφειας ή την τεχνολογία
"stealth"; Ίσως (στην ινδική Μαχαμπαράτα περιγράφεται με αρκετές
λεπτομέρειες πυρηνικός πόλεμος, ίσως ο Ελληνοατλάντιος). Ίσως και όχι.
Ίσως είναι και αφελές και ασεβές να προτιμούμε τα "υπερόπλα" από τις
θείες δυνάμεις. Βεβαίως, όπως και νά 'χει, η όποια τεχνολογική εξέλιξη
(διαστημική ή μη, πάντως σημαντική) πρέπει να τοποθετηθεί αργότερα,
στο Χρυσόν Γένος, και όχι στους πρώτους κτηνοτρόφους. Σημειωτέον ότι
ότι υπάρχει και η ερμηνεία Κύκλωψ < κυκλική όψις < ...ιπτάμενος
δίσκος!)
Στο γένος των Κυκλώπων αποδίδουν οι μύθοι όμως και τα "κυκλώπεια"
μεγαλιθικά οικοδομήματα (κυκλώπεια τείχη, μενίρ, ντολμέν, Στόουνχετζ,
πυραμίδες, Αμερική, Τιαχουανάκο, νήσοι Πάσχα, Ειρηνικός κ.λπ.), τα
οποία συναντούμε σε όλον τον κόσμο, όπου εξαπλώθηκε το Χρυσό Γένος.
(Το ότι ο Αμφίων έκτισε τα τείχη της Θήβας μετακινώντας τους
ογκόλιθους με την μουσική του αυλού του, καθώς και πολλοί άλλοι
παρόμοιοι μύθοι στην Ελλάδα και σε όλο τον κόσμο, μάς κάνουν να
αναρωτηθούμε μήπως το Χρυσό Γένος εγνώριζε και την αντιβαρύτητα.)
Οι Κύκλωπες της Οδύσσειας δεν έχουν σχέση βεβαίως με τίποτε από
αυτά. Πρόκειται για κανίβαλους ιθαγενείς της Αφρικής (και ούτε για
το ηφαίστειο της Αίτνας).
ΚΕΝΤΑΥΡΟΙ
Ορισμένοι από τους Κύκλωπες δαμάζουν το άλογο και γίνονται
Κένταυροι· οι ιππείς που οδηγούν τα βοοειδή με βουκέντρα (κεντώ+
ταύρος). Αναφέρονται κυρίως στο Πήλιο, στην Ήλιδα, στην Αρκαδία.
Συγγενείς τους είναι οι Λαπίθες, από το αλαπάζω=ιππεύω. [2]
ΜΕΡΟΠΕΣ
Η πρόοδος συνεχίζεται. Εφευρίσκεται η γεωργία. Ο Ιξίων εφευρίσκει
τον άξονα και ο Περίθους (περί-θέω) τον τροχό. Οι άνθρωποι λέγονται
τώρα μέροπες, πολλαπλασιάζονται και εξαπλώνονται, κτίζουν πόλεις και
οχυρά. Ο πολιτισμός εξελίσσεται και φθάνουμε πλέον στην χρυσή εποχή
των Ουρανιώνων, τον παγκόσμιο πολιτισμό του παμβασιλέως Ουρανού.
Σημειώσεις:
[2] Ερμηνείες περί κενταύρων (σε κάθε μύθο, ιδιαιτέρως μάλιστα στους
σημαντικούς μύθους, πολλά νοήματα συνυπάρχουν, σε διάφορα επίπεδα, και
κάθε άλλο παρά απλή είναι η ερμηνεία):
α) Οι πρώτοι ιππείς που οδηγούσαν τα βοοειδή με βουκέντρα
(κεντώ+ταύρος). Η Θεσσαλία βεβαίως είναι ο κατ' εξοχήν τόπος εκτροφής
αλόγων και μεγάλων κοπαδιών.
β) Οι κένταυροι εκφράζουν τα πρωτόγονα, ζωώδη ένστικτα του
ανεξέλικτου ανθρώπου και την φυσική ζωή στο δάσος, την μανία, βακχεία,
οργιαστική έκσταση (ομοίως με τους σατύρους και τους σειληνούς). Αυτό
εκφράζεται στις κενταυρομαχίες - πολέμους Κενταύρων-Λαπίθων (βλ. και
το υπέροχο αέτωμα του ναού του Διός στην Ολυμπία, όπου ο Απόλλων
τελικώς επιβάλλει την τάξιν της ευνομούμενης πολιτείας). Η συνέχεια
της αντιλήψεως αυτής ίσως είναι ο θρύλος των επίσης παρεπιδημούντων
στο Πήλιο καλικατζάρων (καλι-κάτζαρος < καλός κένταυρος;)
γ) Ο Κένταυρος Χείρων, όχι μόνο πρωτόγονος δεν είναι, αλλά
αντιθέτως μύστης και διδάσκαλος της προκατακλυσμιαίας γνώσεως,
αστρονόμος, ιατρός, χειρούργος, φυσιοθεραπευτής, βοτανολόγος. Γράφει ο
Μ. Δημόπουλος - Απολλώνιος ("Η ολιστική ιατρική στην αρχαία Ελλάδα",
περ. "Ιχώρ", τ. 9, Μάιος 2001): "Μήπως ασκούσε την χειροπρακτική
("Χείρων") υπό μορφήν μαλάξεων τουλάχιστον; Μήπως θεράπευε τους
ασθενείς επενεργώντας στο ενεργειακό τους πεδίο, την αύρα τους
("φαινόμενο Kirlian") (Κέντ-αυρος);" Φαίνεται πάντως ότι υπήρχαν κέντρα
μυήσεως στο Πήλιο.
δ) Ποιος ξέρει, μήπως υπήρξαν πράγματι ιπποκένταυροι;
[Ακόμα πιο ενδιαφέρουσες είναι οι αρχαίες παραδόσεις για τους
Γίγαντες. Αναφέρονται ακόμα και στην Βίβλο. Τι ήταν; Πολυποίκιλες
οι απόψεις. Αστρονομικά φαινόμενα και κοσμικές καταστροφές; Οι
Νεάντερταλ (και η σύγκρουσή τους με τον homo sapiens); (Υπόθεση του
Δ. Δημόπουλου. Ίσως όμως οι Νεάντερταλ αφανίστηκαν από τους παγετώνες
και όχι τον homo sapiens.) Αποτελέσματα ολέθριων πειραμάτων γενετικής;
(Βλ. Παλαιά Διαθήκη, Γένεσις, και Βιβλίο του Ενώχ για την συνεύρεση
των Νεφιλίμ με τις "γυναίκες των ανθρώπων".) Ή μήπως, απλά, λόγω της
κοσμικής καταστροφής του κατακλυσμού του Δευκαλίωνος, οι μετα-
κατακλυσμιαίες φυλές ήσαν καχεκτικές; (Ας συγκρίνουμε πόσο ψηλότερη
είναι η σημερινή γενεά στην Ελλάδα από αυτήν των πατεράδων μας.)
(Υπάρχουν και άλλες, λιγότερο σοβαρές θεωρίες, όπως π.χ. οι θεωρίες
των καταστροφών (Velikofsky) ή των αλλεπάλληλων πιπτουσών στην γη
σεληνών (Horbiger), κατά τις οποίες θεωρίες η βαρύτης κάποτε ήταν πολύ
μικρότερη και ανεπτύσσοντο γίγαντες.)
Υπήρξαν οι Γίγαντες, και με ποια έννοια; Πάντως ο γνωστός ερευνητής
και συγγραφεύς Ι. Γιαννόπουλος ("Μυστική Αθήνα", "Κοίλη Γη")
ισχυρίζεται ότι έχει ανακαλύψει σε σπήλαιο σκελετό γίγαντα·
_ανθρώπινο_ σκελετό 2,75 μέτρων! (Έχει δημοσιεύσει φωτογραφία του,
όπου φαίνεται η σπονδυλική του στήλη.)]
ε) Ο Σωκράτης ερμηνεύει τον μύθο της αρπαγής της Ωρείθυιας από
τον Βορέα, λέγοντας ότι πιθανόν την παρέσυρε ο άνεμος (ή παντρεύτηκε
κάποιον ηγεμόνα της Θράκης και μετανάστευσε εκεί, θα έλεγα εγώ.) Και
συνεχίζει ο Σωκράτης, λέγοντας: αν επιχειρούσαμε να ερμηνεύσουμε όμως
τους ιπποκενταύρους, την Μέδουσα, την Χίμαιρα κ.ά., θα μπλέκαμε και
δεν θα βγάζαμε εύκολα άκρη κι εγώ δεν έχω τον χρόνο και τις γνώσεις
για να το επιχειρήσω αυτό. Ο Σωκράτης βεβαίως ήταν μετριόφρων και
σοφός. Εμείς..., φευ! :-)
ΧΡΥΣΕΟΝ ΓΕΝΟΣ
(Ουρανίωνες και Κρονίδες·
εποχή: απροσδιόριστος, έως κατακλυσμόν Ωγύγου (20.000-13.000 π.Χ.))
"Χρύσεον γένος μερόπων ανθρώπων" (Ησίοδος, "Έργα και Ημέραι", 109)
ΟΥΡΑΝΙΩΝΕΣ
Ο Πολιτισμός εξελίσσεται, φθάνει σε μεγάλα ύψη και εξαπλώνεται στα
πέρατα του κόσμου. Ζούμε στην χρυσή εποχή των Ουρανιώνων.
Ο παμβασιλεύς Ουρανός (θεοποιηθείς μετακατακλυσμιαίως) γίνεται
ο πρώτος βασιλεύς της οικουμένης. "Ουρανός πρώτος του παντός
εδυνάστευσεν κόσμου." (Απολλόδωρος, "Βιβλιοθήκη", 1,1) Κατέκτησε
και εξεπολίτησε "της οικουμένης την πλείστην" (Διόδωρος Σικελιώτης,
"Ιστορική Βιβλιοθήκη", βιβλ. 3, §56,3).
Ήδη ο αναγνώστης θα παρετήρησε ότι αναφερόμεθα εις τον Ουρανόν,
Κρόνον και Δία ακολούθως, ως εις φυσικά πρόσωπα. Σε προηγούμενα
είχαμε αναφερθεί με αυτά τα ονόματα στους μέγιστους θεούς, στις
θεμελιώδεις κοσμικές αρχές, πρωταρχικές συμπαντικές δυνάμεις και
εκδηλώσεις του Παγκόσμιου Φυσικού Νόμου. Στον Διόδωρο, ο οποίος
μάς μεταφέρει τα γραφέντα υπό του Ευημέρου του Μεσσηνίου στην "Ιερά
Αναγραφή" του τελευταίου, διαβάζουμε ότι Ουρανός, Κρόνος και Ζευς
εβασίλευσαν μεταξύ των ανθρώπων (θα έλεγα ότι αυτά τα ονόματα είναι
τίτλοι των παμβασιλέων και των τοπικών εκπροσώπων τους) και θεωρήθηκαν
θεοί από τους μεταγενέστερους λόγω των ευεργεσιών τους. (Διόδωρος,
βιβλ. 6 και αλλού) Ενώ τους πραγματικούς θεούς, κατά τον Ευήμερο, δεν
τους γνωρίζουμε. "Ευημερισμός" ονομάστηκε η θεώρηση των θεών των μύθων
ως ιστορικών προσώπων θεοποιηθέντων. Ο ευσεβής Πλούταρχος οργίζεται
κατά του Ευημέρου και τον αποκαλεί "άθεο" (χωρίς, όπως είδαμε, να
είναι ακριβής ο χαρακτηρισμός). (Απ' την άλλη, ο Πλάτων, λέγει το
αντίθετο από ό,τι ο Ευήμερος· οι άρχοντες της εποχής του Χρυσού Γένους
δεν ήταν άνθρωποι αλλά δαίμονες (ανώτερα όντα), γράφει!)
Τι από τα δύο λοιπόν συμβαίνει; Μα και τα δύο φυσικά! Και οι θεοί
και τα ιστορικά πρόσωπα. Και οι υπέρτατες συμπαντικές δυνάμεις και οι
ήρωες που θεωρήθηκαν θεοί ή και τους δόθηκαν ονόματα θεών. Και η
παρουσία του θείου στα ανθρώπινα και η εξύψωσις των ανθρωπίνων στο
θείον. Οπότε ας μην παραξενευθεί ο αναγνώστης επειδή προηγουμένως
αναφερόμαστε στον Ουρανό, Κρόνο και Δία ως εις θεούς και τώρα στους
Ουρανίωνες, Κρονίδες και Διογενείς ως ιστορικά πρόσωπα, βασιλείς
(και κατ' επέκτασιν ολόκληρο το γένος) του Μεγάλου Προκατακλυσμιαίου
Παγκόσμιου Ελληνικού Πολιτισμού. Δεν υπάρχει σύγχιση.
"Ουρανός" λοιπόν είναι ο τίτλος του ανωτάτου άρχοντος, του
παμβασιλέως, ο οποίος διοικεί την οικουμενική αυτοκρατορία, με έδρα
τις Ελευθερές της Πιερίας, μετέπειτα Δίον, στους πρόποδες του Ολύμπου.
Αντιπρόσωποί του τοπικοί βασιλείς-διοικητές "Ουρανοί" υπάρχουν σε
όλα τα μέρη του κόσμου. Η παγκόσμια μυθολογία είναι αποκαλυπτική.
Στην Σουμερία π.χ. ο θεός Άνου και οι γιοι του οι 50 Ανουνάκι. Αλλά
50 είναι και οι Αργοναύτες, τα πληρώματα δηλ. των παναρχαίων σκαφών
- εκπολιτιστικών αποστολών των Ελλήνων. (Κι στα σουμ. η γη, Ανκι το
ζεύγος Ουρανός-Γη).
Τους Σουμερίους εκπολιτίζει ο (εξωγήινος κατά τινες ευφάνταστους
ερευνητές) Ωάννες, εικονιζόμενος και περιγραφόμενος (βλ. Βηρωσσό) ως
αμφίβιος, άνθρωπος-ψάρι. (Οι Έλληνες εκπολιτιστές ήλθαν από την
θάλασσα - αν δεν είχαν και αεροσκάφη). Ως διάδοχός του αναφέρεται
ο Δαγών, ο οποίος όμως είναι και ο υπέρτατος θεός των Ελλήνων-
Φιλισταίων. (Οδακόν=Δαγών=ΔΓΝ=Διογενής.) Αλλά ιχθυοειδείς περιγράφουν
και τους εκπολιτιστές θεούς τους από τον ουρανό οι ιθαγενείς Ντόγκον
του Νίγηρα, οι οποίοι έχουν σχέση με τους Έλληνες Γαράμαντες της
Λιβύης και αυτοί με την Λήμνο και τους Αργοναύτες (βλ. R. Temple,
"Ο άγνωστος Σείριος"· ο Temple, και οι εν Ελλάδι ουφολόγοι θέλουν
τους εκπολιτιστές θεούς από τον αστέρα Σείριο).
Οι Αιγύπτιοι πάλι, καθώς και τα Ερμητικά κείμενα, ομιλούν για
την αποστολή του Ερμή (Θωθ) από τον Ουρανό, τον υιό του Ερμού
Ασκληπιό-Ιμούθ, διορισμένο από τον Ήφαιστο-Φθα κ.λπ. Προφανώς οι
αναφορές στον Ουρανό και τους εκπολιτιστές του σε όλες τις μυθολογίες
εννοούν τους Ουρανίωνες της προκατακλυσμιαίας Αιγηίδος.
Οι Αζτέκοι μιλούν για τον λευκό, γενειοφόρο θεό εκπολιτιστή
Κατζελκοάτλ, οι Ίνκα για τον Βιρακότσα, οι Μάγια για τον Κουκουλκάν.
Αντιστοίχως οι Ινδιάνοι της Β. Αμερικής. Όλοι αυτοί οι λευκοί,
γενειοφόροι θεοί εκπολιτιστές έρχονται από τον Ατλαντικό Ωκεανό.
Οι εκπολιτιστές θεοί των χωρών της Ασίας έρχονται από τα δυτικά.
Από την Κίνα και τις Ινδίες μέχρι την Ιρλανδία και μέχρι τους
Ινδιάνους της Αμερικής και την Πολυνησία, όλοι μιλούν για τους
εκπολιτιστές λευκούς θεούς (που έρχονται συνήθως από την κατεύθυνση
της Ελλάδος). Αντιθέτως οι Έλληνες μιλούν για εκπολιτιστικές αποστολές
δικές τους σε άλλους λαούς (π.χ. Ουρανού, Κρόνου, Διός στην Αίγυπτο,
στην Παγχαία (προς Ινδίες, με προκατακλυσμιαίους Κρήτες, βλ. Ευήμερο),
τους Τελχίνες και Ηλιάδες στην Αίγυπτο, Ερμής (προκατακλυσμιαίος
αντιβασιλεύς του Κρόνου στην Αίγυπτο· μάλλον υπάρχει και μετα-
κατακλυσμιαίος), Διόνυσος, Ηρακλής (Αίγυπτος, Ινδίες, Αμερική), Νηρεύς
(αποστολές και ναυτικές βάσεις στον ωκεανό), Άτλας (πρώτος βασιλεύς
Ατλαντίδος), Περσεύς (Αμερική), Απόλλων (Υπερβορεία), στα πέρατα του
κόσμου. Ο Ήφαιστος και οι Εκατόγχειρες (Κόττος, Βριάρεως, Γύης)
αναπτύσσουν υψηλή τεχνολογία. Ο Ιδαίος Ηρακλής (προ του κατακλυσμού·
ο της Αλκμήνης, επί Μυκηναϊκής αυτοκρατορίας, ακολούθησε τα βήματα του
παναρχαίου προκατόχου του) συνιστά Δύναμη Ταχείας Επεμβάσεως, η οποία
επιβάλλει την τάξη οπουδήποτε σημειώνεται εκτροπή από τις αρχές του
παμβασιλέως Ουρανού (Κρόνου, Διός). Ο Ιαπετός, γενάρχης των
προκατακλυσμιαίων Ελλήνων, και η Ωκεανίς Κλυμένη γεννούν τον Προμηθέα
και τον Άτλαντα, πρώτο βασιλέα της Ατλαντίδος. Οι Έλληνες δηλαδή
εκπολιτίζουν και την Ατλαντίδα, η οποία, όπως θα δούμε, ξέφυγε
αργότερα από τις Ελληνικές Αρχές Πολιτισμού. Αλλά η σχέση των Ελλήνων
με τον Ωκεανό είναι προφανής και από πολλές άλλες μυθολογικές αναφορές
που σχετίζουν Ωκεανίδες, Νύμφες, Νηρηίδες με θεότητες, ήρωες και
γενάρχες Ελλήνων.
ΚΡΟΝΙΔΕΣ ΤΙΤΑΝΕΣ
Ο Κρόνος, με την βοήθεια και της Γαίας, ευνουχίζει και εκθρονίζει
τον Ουρανό, μάς λέγει ο μύθος. Και κυβερνά με σκληρότητα, καταπίνοντας
τα παιδιά του. Το κράτος των Τιτάνων εκφράζει (συν τοις άλλοις) την
ανάλγητο εξουσία.
Σε προηγούμενα είχαμε αναφερθεί στο νόημα της εναλλαγής των θεικών
δυναστειών στο θείο επίπεδο, στο επίπεδο των συμπαντικών αρχών. Εδώ
εξετάζουμε την πορεία του ανθρωπίνου πολιτισμού και Ιστορίας. Μπορούμε
να θεωρήσουμε πως η διαφθορά της εξουσίας εμόλυνε και αυτό το Χρύσεον
Γένος; "Ύβριν ατάσθαλον ουκ εδύναντο αλλήλων απέχειν", μάς λέγει ο
Ησίοδος ("Έργα και Ημέραι", 134-135), αναφερόμενος στην εποχή των
"μεγάλων νηπίων" ("Έργα και Ημέραι", 131), της κτηνώδους εξουσίας. (Ο
Ησίοδος τα γράφει αυτά για το Αργυρόν Γένος· θεωρώ ότι εξακολουθεί το
Χρυσόν - βλ. περί αυτού παρακάτω.)
Κατ' αυτήν την ερμηνεία λοιπόν, έχουμε κατάχρηση της εξουσίας από
τοπικούς βασιλείς, Τιτάνες, οι οποίοι τεντώνουν (τανύω=τεντώνω) το
σχοινί της εξουσίας. Συγκρούονται με τον παμβασιλέα Ουρανό και ο
Κρόνος εκμεταλλεύεται την κατάσταση. Είναι πλέον κυρίαρχος (κραντήρ)
και βασιλεύει (κράντωρ) επί πάντων με απεριόριστη εξουσία (κράτος).
Ο Ζευς, αργότερα, συμμαχεί με τους εκ των Τιτάνων πιστούς στις
παλαιές αρχές του Ουρανού, Ωκεανό, Ιαπετό, Θέμιδα, Μνημοσύνη, και
με την βοήθεια και των Εκατογχείρων τεχνοκρατών επικρατεί επί των
Κρονιδών Τιτάνων. Στην συνέχεια συγκρούεται και με τους Εκατόγχειρες
(τεχνολογία δίχως αρετή) και νικά και αυτούς. Και θα αντεπεξέλθει έναν
τελευταίο θανάσιμο κίνδυνο, κατανικώντας ένα φρικαλέο γέννημα, τον
Τυφωέα ή Τυφώνα (παρά τοις Αιγυπτίοις Σεθ, ο οποίος (βλ. Πλουτάρχου
"Περί Ίσιδος και Οσίριδος") κομματιάζει τον Όσιρι, η σύζυγός του Ίσις
όμως καταφέρνει να τον αναστήσει και να γεννήσει απ' αυτόν τον Ώρο,
ο οποίος και εξοντώνει τον Τυφώνα· εδώ υπάρχει σαφέστατη σχέση και με
τον διαμελισμό του Διονύσου-Ζαγρέα από τους Τιτάνες).
Ο Κρόνος εξορίζεται πέρα από τον Ατλαντικό, στην Αμερική, και τον
Β. Παγωμένο Ωκεανό (Κρόνιος Ωκεανός). Κατά τους Ορφικούς, Ζευς και
Κρόνος συμφιλιώνονται και ο Κρόνος γίνεται βασιλεύς των πέρα των
Κρονίων στηλών τόπων. (Οι Ηράκλειες Στήλες, σημερινό Γιβραλτάρ,
παλαιότερα λέγονταν Στήλες του Βριάρεω και ακόμη παλαιότερα Κρόνιες.
Φαντασθείτε πόσο πανάρχαιες είναι οι εξερευνήσεις των Ελλήνων στον
Ατλαντικό.) Στην μακρινή Δύση βασιλεύει λοιπόν ο Κρόνος, εκεί όπου
βρίσκονται όχι μόνο σκοτεινές και θυελλώδεις αχανείς ήπειροι και
φρικτά τέρατα, οι Πύλες του σκοτεινού και παγερού Άδου (βεβαίως
πύλες προς τον Άδη υπάρχουν σε πολλά σημεία της Γης, και στην Ελλάδα
φυσικά), αλλά και οι Νήσοι των Μακάρων (Ηλύσια Πεδία) και των
Εσπερίδων, αυτό δηλαδή που σε άλλους μύθους ονομάζεται Κήπος της Εδέμ,
Άβαλον, Τύρνανογκ, Χάι Μπραζίλ, νήσος του Αγίου Μπρένταν, Ελντοράντο,
ο παρά την Δύσιν Παράδεισος. (Ο Μ. Δημόπουλος, στο "Προϊστορικοί
Έλληνες στην Β. Ευρώπη" ("Ιχώρ", τ. 7, Μάρτ. 2001), θέλει τις
Εσπερίδες στην Φινλανδία· και εδώ, όπως και σε άλλους μύθους,
συγχέεται η Ατλαντική και η Υπερβόρεια παράδοση.) Εκείνο που είναι
σημαντικό όμως εδώ είναι το εξής. Ο Κρόνος, εκπρόσωπος του "κακού"
(κακώς όμως συγχεόμενος από μερικούς με τον Σατανά, αφού στην
αρχαιοελληνική αντίληψη δεν υπάρχει σατανάς), εμφανίζεται ως
βασιλεύς των μακαρίων τόπων. Αναφέραμε την Ορφική αντίληψη περί
συμφιλιώσεως Κρόνου-Διός. Και φθάνουμε στον Πλάτωνα, ο οποίος
εμφανίζει τον Κρόνο ως τον κατ' εξοχήν αγαθό βασιλέα της μακάριας
εποχής του Χρυσού Γένους. Τι συμβαίνει λοιπόν; Έχουμε σύγχιση
διαφορετικών παραδόσεων στους μύθους αυτούς; Δεν ξέρω. Οπωσδήποτε
η άνοδος του πολιτισμού συνεχίζεται, αλλά έχει φαίνεται παρέλθει η
πρωτη εποχή της πρωτόγονης αθωότητας. Φαίνεται όμως το τέλος της
εποχής του Κρόνου έρχεται με τον πρώτο μεγάλο κατακλυσμό, τον του
Ωγύγου, και τον καταποντισμό της Αιγηίδος. Όμως από αυτόν τον
κατακλυσμό ο πολιτισμός θα διασωθεί και θα φτάσει σε ακόμα μεγαλύτερα
ύψη κατά την εποχή του Διός, των Διογενών Ελλήνων.
ΔΑΙΜΟΝΕΣ
"τοι μεν δαίμονες αγνοί επιχθόνιοι τελέθουσιν
εσθλοί, αλεξίκακοι, φύλακες θνητών ανθρώπων"
(Ησίοδος, "Έργα και Ημέραι", 122-123)
Κατά τον Ησίοδο οι μακάριες υπάρξεις του Χρυσού Γένους, μετά
την ολοκλήρωση του εκατοντάδων ετών βίου τους, απέθνησκον ή μάλλον
εκοιμώντο γινόμενοι δαίμονες (σήμερα θα λέγαμε "άγγελοι", καθ' ότι η
λέξη δαίμων έχει κακοποιηθεί βαναύσως) επιχθόνιοι (επί της γης, όχι
στον Άδη), φύλακες αγαθοί των ανθρώπων.
Κατά την αρχαιοελληνική αντίληψη τα ζώντα όντα ταξινομούνται σε
5 βασικά επίπεδα: θηρία, άνθρωποι, ήρωες, δαίμονες, θεοί. (Όλη η
φύση είναι ζώσα πάντως). Οι δαίμονες είναι προστάτες και καθοδηγητές
των ανθρώπων και σύνδεσμος με τους θεούς. (Στην Ορθόδοξη Παράδοση
έχουμε τους αγίους και τους αγγέλους· το ίδιο ακριβώς δηλαδή.)
Ο Θαλής ο Μιλήσιος λέγει "τον κόσμον έμψυχον και δαιμόνων πλήρη"
(Διογένης Λαέρτιος, "Βίοι Φιλοσόφων", Α 27).
Η Διοτίμα αποκαλύπτει στον Σωκράτη: "Το δαιμόνιον ... ερμηνεύον και
διαπορθμεύον θεοίς τα παρ' ανθρώπων και ανθρώποις τα παρά θεών, ... εν
μέσωι δε ον αμφοτέρων συμπληροί, ώστε το παν αυτώι συνδεδέσθαι. Δια
τούτου και η μαντική πάσα χωρεί ... Θεός δε ανθρώπωι ου μείγνυται,
αλλά δια τούτου πάσα εστίν η ομιλία και η διάλεκτος θεοίς προς
ανθρώπους. ... Ούτοι δη οι δαίμονες πολλοί και παντοδαποί εισίν."
(Πλάτων, "Συμπόσιον", Steph. σελ. 202e-203a)
Ο Πλούταρχος γράφει ότι η ένθεος μαντική διεξάγεται δια των
δαιμόνων και καταγγέλλει ότι σε περιβάλλον ασεβίας "Αιδώς και Νέμεσις
τον ανθρώπινον βίον απολελοίπασιν, αλλά και πρόνοια θεών συσκευασαμένη
τα χρηστήρια πανταχόθεν οίχεται" ("Περί των εκλελοιπότων χρηστηρίων",
413 A). Οι δαίμονες παίρνουν την μαντική με τις αποσκευές τους και
φεύγουν, γράφει, και τα Μαντεία απομένουν άφωνα, όπως τα μουσικά
όργανα χωρίς τον οργανοπαίκτη! (418 C) To "λάλον ύδωρ" είχε στερέψει
πολύ πριν τον τελευταίο (κατά την παράδοση) Δελφικό χρησμό...
Σε χρησμό του Μαντείου της Κλάρου, ερωτηθέντος του Μαντείου περί
θεού, ο Δαίμων απάντησε: "Αυτοφυής, αδίδακτος, αμήτωρ, αστυφέλικτος
(απαρασάλευτος), ούνομα μηδέ λόγωι χωρούμενος, εν πυρί ναίων, τούτο
Θεός· μικρά δε μερίς άγγελοι ημείς." (Παλατινή Ανθολογία)
Εμφανίσεις δαιμόνων είχαμε στα Ιερά Μυστήρια, αλλά τα εκεί
διαδραματιζόμενα ήταν αυστηρώς απόρρητα. Ο Τίμαρχος ο Αθηναίος
απεκάλυψε την εμπειρία του με τον δαίμονα του Τροφωνίου Μαντείου
και πέθανε λίγες ημέρες μετά. Στο Τροφώνιο ο δαίμων απεκάλυψε στον
Τίμαρχο ότι οι δαίμονες συνδέουν την ανθρώπινη ψυχή με την θεία πηγή
της, όπως ο αεραγωγός του δύτου τον δύτη με την ατμόσφαιρα
(Πλούταρχος, "Περί του Σωκράτους δαιμονίου"):
"Ολόκληρη η ψυχή του ανθρώπου προήλθε από τον Θείο Νουν. Μέρος της
αναμειγνυόμενο με τα πάθη της ύλης, αλλοιούται, αλλ' άλλο μέρος της
μάς κρατάει ψηλά το κεφάλι, να αναπνέομεν τον ελεύθερον αέρα, σαν
αεραγωγός επικοινωνών με το σκάφανδρο ανθρώπου που έχει καταδυθή στον
βυθό. Το μέρος λοιπόν που βρίσκεται στο υποβρύχιο σώμα ονομάζεται
"ψυχή". Ενώ γι' αυτό που δεν υπόκειται σε αλλοίωσι, οι πολλοί,
βλέποντάς το σαν ανταύγεια επί εσόπτρου, πιστεύουν ότι βρίσκεται μέσα
τους. Όσοι όμως διαισθάνονται σωστά, γνωρίζουν ότι τούτο ευρίσκεται
έξω απ' αυτούς και το αποκαλούν Δαίμονα."
Είδαμε ότι ο Πλάτων γράφει ("Νόμοι") ότι κατά την χρυσή εποχή
του Κρόνου, οι άρχοντες που διοικούσαν ήταν δαίμονες. Ολόκληρο το
Χρύσεον Γένος κατά τον Ησίοδο αποτελεί τους δαίμονες, ο δε Σωκράτης
υποστηρίζει ότι ο ενάρετος και σοφός άνθρωπος κάθε εποχής, με τον
θάνατό του ανέρχεται σε υψηλότερο επίπεδο ύπαρξης και γίνεται δαίμων.
Ετυμολογεί δε ο Πλάτων την λέξη ("Κρατύλος") από το δαήμων = σοφός,
συνετός. Για τις απόψεις του Πλάτωνος σχετικώς βλ. και "Φαίδων",
"Φαίδρος", "Πολιτικός", "Νόμοι" κ.ά.
Ο Ησίοδος γράφει ότι 30.000 είναι οι δαίμονες που φροντίζουν να
εφαρμόζεται ο Νόμος του Διός:
"τρις γαρ μύριοί εισιν επί χθονί πουλυβοτείρηι
αθάνατοι Ζηνός φύλακες θνητών ανθρώπων,
οι ρα φυλάσσουσιν τε δίκας και σχέτλια έργα
ηέρα εσσάμενοι, πάντη φοιτώντες επ' αίαν."
("Έργα και Ημέραι", 252-255)
Οι δαίμονες βρίσκονται, είπαμε, μεταξύ θεών και ανθρώπων. Αθάνατοι
όμως δεν είναι. Ο Πίνδαρος, βασιζόμενος στον Ησίοδο, υπολογίζει ότι
ζουν κατά μέσο όρο 9.720 χρόνια, πριν επιστρέψουν στις αγκάλες των
θεών. Ο δε Πίνδαρος θέλει τις νύμφες να ζουν όσο τα δένδρα.
("Περί των εκλελοιπότων χρηστηρίων", 415 D)
Είναι πασίγνωστον το "δαιμόνιον" του Σωκράτους. Ο δε Πυθαγόρας
εθεωρείτο "δαίμων της Σελήνης". Η Σελήνη ανήκει στους γήινους
δαίμονες, λέγει ο Σωκράτης. Τι να πει όμως κανείς για το δαιμόνιον του
Πλωτίνου και την εμφάνισή του, όπως την περιγράφει ο Πορφύριος! Με
την βοήθεια ιερέως της Ίσιδος, ο δαίμων του Πλωτίνου εμφανίστηκε
ενώπιον των παρισταμένων, οι οποίοι μετά δέους και τρόμου διεπίστωσαν
ότι δεν επρόκειτο καν περί δαίμονος αλλά περί θεού! (Εξ ου
συμπεραίνεται το όλως εξαίρετον της προσωπικότητος του Πλωτίνου, αφού
ως φύλακα δαίμονα είχε θεό.)
"Άγγελοι θείοί τε και αγαθοί δαίμονες" (Πορφύριος). Ο Ευσέβιος
Καισαρείας στην "Ευαγγελική Προπαρασκευή" κατατάσσει τα ανώτερα όντα
σε θεούς, δαίμονες, ήρωες και ψυχές.
Άραγε η θεοποίηση του Χρυσού Γένους στις παραδόσεις οφείλεται μόνο
στις μνήμες για το υψηλότατο επίπεδο πολιτισμού στο οποίο είχε φτάσει
ο προκατακλυσμιαίος πολιτισμός; (Υπάρχει η άποψη ότι η προκατακλυσμιαία
θρησκεία ήταν βασικά μονοθεϊστική, με εξωτερική μορφή Ηλιολατρείας,
μονοθεϊσμός ανασυσταθείς μετακατακλυσμιαίως από τον (Β') Ερμή τον
Τρισμέγιστο.) Ή μήπως ο πολιτισμός αυτός είχε φτάσει σε τέτοιο
πνευματικό ύψος ώστε τα μέλη του ανήλθαν όντως σε ανώτερο επίπεδο
υπάρξεως; Ή και τα δύο; Δεν μπορώ να δώσω σαφή απάντηση.
ΑΡΓΥΡΕΟΝ ΓΕΝΟΣ
(Διογενείς· εποχή: από κατακλυσμόν Ωγύγου (20.000-13.000 π.Χ.) έως
κατακλυσμόν Δευκαλίωνος (9.564 π.Χ.))
ΔΙΟΓΕΝΕΙΣ
Την τελευταία παγετώδη περίοδο, την Βούρμιο (150-100.000 έως
25-20.000 χρόνια πριν), ακολουθεί η τήξις των παγετώνων. Υπερχειλίζουν
το Γιβραλτάρ και ο Βόσπορος και πλημμυρίζουν η Μεσόγειος και η Αιγηίς.
Η Θεσσαλία γίνεται θάλασσα (θα ξαναγίνει στεριά επί Δευκαλίωνος).
Πρόκειται για τον κατακλυσμό του Ωγύγου, ίσως 15-13.000 π.Χ., οπότε
και ενετάθη το φαίνόμενο. Ίσως πρώτη φάση του φαινομένου ήταν ο
κατακλυσμός του Β. Αιγαίου, κατακλυσμός του Δαρδάνου (25-20.000 π.Χ.),
οπότε η Σαμοθράκη έγινε νησί, εσώθησαν δε ο Ιασίων και ο Δάρδανος.
(Άλλοι θέλουν τον κατακλυσμό του Δαρδάνου μεταγενέστερο και από τον
του Δευκαλίωνος.)
Ο κατακλυσμός έγινε όταν στην Αττικοβοιωτία εβασίλευε ο Ώγυγος
ή Ωγύγης (γενάρχης των Αθηναίων· η πόλις του Ωγύγου δεν ευρίσκετο
πάντως στην θέση όπου επανιδρύθηκε η Αθήνα), στο Άργος ο Φορωνεύς
(τον κατακλυσμό εδιηγείτο το πρώτο γνωστό έπος, η απολεσθείσα
"Φορωνίς"), υιός του Ινάχου, και στην Σικυώνα ο Λεύκιππος ή ο
Μέσσαπος.)
Ο κατακλυσμός του Ωγύγου προεκάλεσε μεγάλες καταστροφές, όχι όμως
του ασύλληπτου μεγέθους που προεκλήθησαν αργότερα επί Δευκαλίωνος
(πτώσις αστεροειδούς Φαέθοντος). Ο πολιτισμός δεν ανεκόπη, αλλά
έφτασε σε δυσθεώρητα ύψη. Πρόκειται για τον Πολιτισμό του Διός, των
Διογενών Ελλήνων, του Αργυρού Γένους. (Ο Ησίοδος όταν ομιλεί για την
εποχή των "μεγάλων νηπίων" του Αργυρού Γένους, καθ' ην εποχήν "ύβριν
ατάσθαλον ουκ εδύναντο αλλήλων απέχειν" ("Έργα και Ημέραι", 134-135),
θεωρώ ότι αναφέρεται στην εποχή της Ατλαντιδικής διαφθοράς (οπότε,
υπ' αυτή την θεώρηση, θα μπορούσαμε να περιλάβουμε το μεγαλύτερο
μέρος του Πολιτισμού του Διός στο Χρυσό Γένος, το οποίον όμως αλλού
αναφέρεται ως εποχή του Κρόνου, οπότε προτιμώ το σχήμα που παραθέτω
εδώ).
Οι αυτοδεσμεύσεις του Διός -
Οι θεσμοί και οι αξίες της οικουμενικής αυτοκρατορίας του Διός
Το εκτυφλωτικό ύψος του Πολιτισμού του Διός εκφράζεται στον Μύθο.
Ο Ζευς έρχεται εις γάμον με τις Ωκεανίδες Μήτιν και Ευρυνόμη και με
τις Τιτανίδες Θέμιδα και Μνημοσύνη. Κατά σειρά:
Από την Μήτιν, την οποία καταπίνει (έχει μέσα του), γεννά από την
κεφαλή του την Αθηνά.
Από την Θέμιδα γεννά τις Μοίρες (Κλωθώ, Λάχεσις, Άτροπος· αναφέρονται
και ως τέκνα της Νυκτός, μαζί με τις Κήρες) και τις Ώρες (Ευνομία, Δίκη,
Ειρήνη).
Από την Ευρυνόμη γεννά τις Χάριτες (Αγλαΐα, Ευφροσύνη, Θαλία).
Από την Μνημοσύνη (συνευρισκόμενος επί 9 νύχτες συνεχώς στην ιερή
κατοικία τους) γεννά τις Μούσες (Κλειώ, Ευτέρπη, Θάλεια, Μελπομένη,
Τερψιχόρη, Ερατώ, Πολύμνια, Ουρανία, Καλλιόπη).
Εν συνεχεία:
Από την Δήμητρα γεννά την Περσεφόνη.
Από την Λητώ γεννά τον Απόλλωνα και την Αρτέμιδα.
Από την Μαία τον Ερμή.
Από την Ήρα τον Άρη. (Ο Άρης από την Αφροδίτη γεννά τον Φόβο, τον
Δείμο και την Αρμονία.)
Και μετά τον του Δευκαλίωνος κατακλυσμό:
Από την Σεμέλη γεννά τον Διόνυσο.
Από την Δανάη τον Περσέα.
Από την Αλκμήνη τον Ηρακλή.
Από την Λήδα την Ελένη, την Κλυταιμνήστρα, τον Κάστορα και τον
Πολυδεύκη.
Κατά τινες, από την Ολυμπιάδα τον Αλέξανδρο τον Μέγα.
Και ίσως δεν σταμάτησε εκεί.
Αλήθεια λοιπόν,
"Ως ωμόθεν γεγάασι θεοί θνητοί τ' άνθρωποι"
(κοινή την καταγωγή είχανε οι αθάνατοι θεοί και οι θνητοί άνθρωποι)
(Ησίοδος, "Έργα και Ημέραι", 108)
"Εν ανδρών, εν θεών γένος· εκ μιας δε πνέομεν ματρός αμφότεροι."
(Πίνδαρος, "Νέμεα", Ωδή 6η)
Κατά τινα υπολογισμό, ο Ζευς με 33 θνητές απέκτησε 40 παιδιά,
ο Ποσειδών με 71 θνητές 86 παιδιά, ο Απόλλων με 36 θνητές 36 παιδιά,
ο Άρης με 24 θνητές 33 παιδιά, ο Ήφαιστος με 8 θνητές 10 παιδιά,
η Αφροδίτη με 4 θνητούς 15 παιδιά, η Δήμητρα με 2 θνητούς και 2 θεούς
απέκτησε 6 παιδιά. (Χμ! Θνητός να πετύχει θεά κάπως δύσκολο, αλλά
άμα συνυπολογίσουμε Ωκεανίδες, Νηρηίδες, Νύμφες, το πράγμα αλλάζει!)
Ας δώσουμε προσοχή στον Μύθο. Ο παμβασιλεύς Ζευς κυβερνά την
οικουμενική αυτοκρατορία με κέντρο την Πυθώ, μετονομασθείσα αργότερα
σε Δελφούς, στον Παρνασσό. Και κυβερνά με:
Μήτις: Σοφία.
Θέμις: Θεσμοί, γραπτός νόμος, κοσμική ηθική τάξις, δίκαιον, μαντική.
Ευρυνόμη: Ευρεία αντίληψη δικαιοσύνης, οικουμενικότης.
Μνημοσύνη: Μνήμη, παράδοσις, άγραφος νόμος.
Καρπός της Μήτιδος η Αθηνά (ετυμολογικά Θεά (ή Ήθος)-Νους, Σοφία,
Νους, Επιστήμη). Καρποί της Θέμιδος είναι ο Παγκόσμιος Φυσικός Νόμος
(Μοίρες) και στο επίπεδο της Πολιτείας οι Ώρες: Ευνομία, Δίκη, Ειρήνη.
Καρπός της Ευρυνόμης οι Χάριτες, η ομορφιά και η χαρά της ζωής. Της
Μνημοσύνης οι Τέχνες. Της Φύσεως-Γαίας-Δήμητρας η Περσεφόνη, η
αναγέννησης της ζωής, ο πλούτος της φύσεως. Ο Απόλλων (θείον Φως,
θείον Κάλλος), η Άρτεμις (Αγνότης ψυχής), ο Ερμής (Λόγος), ο Διόνυσος
(έκστασις, βακχικό γλέντι, αλλά και πόνος, μυστική θέωσις). Κ.λπ. με
τους υπόλοιπους Ολύμπιους και μη θεούς και θνητούς. Τελευταία σύζυγος
η Ήρα (Τάξις, οικογένεια), με την οποία γεννά τον Άρη (πολεμικόν
μένος), ο οποίος όμως συζεύγνυται με την Αφροδίτη (ομορφιά της ζωής
και έρως) και από την ένωσή τους γεννάται η Αρμονία. Τον Ήφαιστο
(τεχνολογία) εγέννησε η Ήρα μόνη της.
Μόνον οι Έλληνες έφτασαν σε αυτό το θείο ύψος διανοητικής συλλήψεως
και πολιτιστικής, πολιτικής, ιστορικής πραγματώσεως και βιώσεως αξιών.
Και αυτός ο Πολιτισμός είναι όχι μόνον θεωρητικός αλλά επραγματώθη.
Είναι ο προκατακλυσμιαίος πολιτισμός του Διός, ο οποίος είναι η πηγή
και η έμπνευση κάθε κατοπινού Ελληνικού επιτεύγματος. Οι αρχαίοι
Έλληνες κοινό θεωρούν το γένος θεών και θνητών. Αυτοί, οι θεοί (εντός
ή εκτός εισαγωγικών) είναι οι πρόγονοί τους, φυσικώς, δεν είναι
καλλιτεχνικά ευρήματα. Εκεί (στους προκατακλυσμιαίους) βρίσκουμε
τους μυθικούς γενάρχες κάθε Ελληνικού γένους. Εκεί βρίσκουν τους
θεούς, τους γενάρχες και προγόνους, την ιστορία, τις αξίες και την
έμπνευσή τους οι αρχαίοι Έλληνες, είναι αυτόχθονα τέκνα της πανάρχαιας
Μητέρας Γης τους και όχι ετερόφωτοι επήλυδες χωρίς ρίζες, όπως θέλησαν
να τους εμφανίσουν παλαιοί και νέοι ινδοευρωπαϊστές, φοινικιστές,
αφροκεντριστές και άλλα πονηρά όργανα του διεθνούς εξουσιασμού.
Ας δούμε πώς οι αρχαίοι Έλληνες ανάγουν την καταγωγή τους στον
Προκατακλυσμιαίο Πολιτισμό και όχι στις... ινδοευρωπαϊκές στέπες και
τις φοινικικές ερήμους. Αν και όσα είπαμε για την Θεογονία είναι ήδη
αρκετά (αφού Θεογονία και Εθνογονία εν πολλοίς για τους Έλληνες
ταυτίζονται· οι Έλληνες είναι τέκνα των θεών).
ΓΕΝΕΑΛΟΓΙΕΣ
Προ-Ωγύγια γένη
Άργος: Ίναχος, Φορωνεύς (σύγχρονος Ωγύγου)
Αθήνα (ΑττικοΒοιωτία): Ώγυγος
Σικυών: Μέσσαπος (Ευσέβιος, fragm)
Μυκηναίοι: Περσεύς
Σπαρτιάτες: αυτόχθων προκατακλυσμιαίος Λέλεξ
Αμφίων και Ζήθος υιοί Διός ιδρυταί Θηβών
Αγαμέμνων-Μενέλαος
Αχιλλεύς
Οδυσσεύς
Μίνως
Ατρείδες
Λαβδακίδες
Ηρακλής
Ολυμπιακοί Αγώνες
Νόμοι (Μίνως)
Ατλαντίς
Κολοσσός - ηλιολατρεία
Δελφοί: Ελλανοδίκες, Αμφικτυονίες
Φορωνεύς, Κέκροψ: επανοικιστές
Δευκαλίων ~ Πύρρα
Έλλην, Αμφικτύων, Πρωτογένεια (>Αέθλιος από Δία) Μάγνης, Μακεδών-->Ημαθίων, Δάρδανος, Αέροπος
Έλλην ~ νύμφη Ορσηίδα
Δώρος, Ξούθος, Αίολος
Ξούθος ~ Κρέουσα Ερεχθέως
Αχαιός, Ίων
Από Φορωνέος, Τίρυνθος, Άργος, Δαναός
Υιός Δώρου Αστέριος, πατήρ Μίνωος, Ραδάμανωθυς, Σαρπηδών
Αμφικτύων: Αθήναι - ανόρθωσις
Λυκάων σύγχρονος Δευκαλίωνος
Αίγυπτος: Ερμής Τρισμέγιστος (Θωθ)
Ορφεύς
Ακταίος (Ακτή: η Αττική) γεν. Άγραυλο
Κέκροψ Α' γηγενής δρακοντοειδής, Κεκροπία, με Άγραυλο γεν. Ερυσίχθων,
Άγραυλος, Έρση, Πάνδροσος
Κραναός γηγενής (επί Δευκαλίωνος) γεν. Ατθίδα
Αμφικτύων υιός Δευκαλίωνος
Εριχθόνιος γηγενής, με Πραξιθέα νύμφη Πανδίων
Πανδίων Α'· επί Πανδίωνος: Δημήτηρ στην Ελευσίνα, Διόνυσος
Πανδίων ~ Ζευξίππη > Πρόκνη, Φιλομήλα, Ερεχθεύς (βασιλεία), Βούτης (ιεροσύνη)
Ερεχθεύς ~ Πραξιθέα(άλλη) > Κέκροψ, Πρόκρις(~Κέφαλος, Μίνως),
Κρέουσα(~Ξούθος), Χθονία(~Βούτης), Ωρείθυια (τήν αρπάζει Βορέας > Κλεοπάτρα,
Χιόνη(~Ποσειδών>Εύμπολπος πηγαίνει στην Θράκη, Ελευσίνα, πόλεμος,
ανθρωποθυσία-αυτοκτονία Ερεχθιάδων, θάνατος Ερεχθέως-Ευμόλπου),
πτερωτοί Ζήτης και Κάλαις Αργοναύται.)
Κέκροψ Β'
Πανδίων Β'
Αιγεύς ~ Αίθρα
Θησεύς > Ιππόλυτος
Κόδρος
Ίναχος
Φορωνεύς Ώγυγος
Άπις
Άργος
Κρίασος
Φόρβας Ακταίος (Ακτή: η Αττική)
Τριόπας Κέκροψ Α' γεν. Πάνδροσον
Κροτωπός Κραναός, Φαέθων, Δευκαλίων Κρ. γεν. Ατθίδα
Σθενέλαος Αμφικτύων
Δαναός Εριχθόνιος με Πραξιθέα νύμφη Πανδίων
Λυγκεύς επί Πανδίωνος Δημήτηρ Ελευσίς
Άβας
Προίτος
Ακρίσιος Κέκροψ Β'
Περσεύς
Σθενέλαος
Ευρυσθεύς
Ατρεύς
Θυέστης
Αγαμέμνων
Προ Ωγύγου
Ίναχος
Περσεύς
Ώγυγος
Λέλεξ
Αιγιαλεύς, Εύρωψ, Πέλοψ (όχι ο επώνυμος της Πελοποννήσου), Θελξίων,
Αίγυδρος, Θουρύμαχος, Λεύκιππος, Μέσσαπος
[Ώγυγος]
Έραστος, Πλημναίος, Ορθόπολις, Μαράθιος
[Δευκαλίων]
Άπις (=Έπαφος; -->Αιγ), Άργος, Κρίασος, Φόρβας, Τριόπας, Κροτωπός
Κέκροψ, Κραναός
Μαράθιος, Κροτωπός, Κραναός, Δευκαλίων (Φθία)
"Πάντων μεν Ελλήνων παλαιότατοι τοις χρόνοις αναγράφονται Σικυώνιοι βασιλείς"
(Ευσέβιος, Fragm. Χρον. Α' LXXXIII, Β.Ε.Π. τ. 20 σ. 145)
πρώτος παρ' Αθηναίοις μνημονεύεται Ώγυγος, καθ' ον παρ' Έλλησιν ο μέγας και
παλαιός ιστορείται κατακλυσμός, τούτωι λέγεται συγχρονίσαι Φορωνεύς ο Ινάχου
Αργείων βασιλεύς
LXXXIV, Β.Ε.Π. τ. 20, σ. 148
ΜΝΗΜΕΙΑ ΠΡΟΚΑΤΑΚΛΥΣΜΙΑΙΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ
Μεγαλιθικά μνημεία
Πυραμίδες, Σφιγξ
Κοινές μνήμες προκατακλυσμιαίου πολιτισμού: Μυθολογία, Γλώσσα
Ιερή Γεωγραφία: γεωδαιτικός τριγωνισμός, τελλουρικά ρεύματα -
γραμμές Ley κ.λπ.
Παγκόσμια Ηλιακή μονοθεϊστική θρησκεία
Κοινές μυθολογίες
"Χρυσή εποχή"
Ινδίες, Αίγυπτος, Μεσοποταμία, Κίνα, Ιαπωνία, Κέλτες, Αμερινδείς, εβραίοι (Εδέμ)
από ανατολή, από δύση
Ελληνική Μητέρα-Γλώσσα (Βαβέλ, Πόπουλ-Βουχ)
Ανθρωπολογικά στοιχεία
γνώσεις ανεξήγητες
ιπτάμενα σκάφη
Μαχαμπαράτα-Ραμαγιάνα
Βιμάνα
Ιεζεκιήλ
Κατζελκοάτλ-Κουκουλκάν-Βιρακότσα
Ενδείξεις για ιπτάμενες μηχανές των παναρχαίων Ελλήνων:
Ερμής
Ίρις
Φαέθων
Ωκεανίδες τετράσκελα σκάφη
(Δημήτριος Λαζογιώργος - Ελληνικός,
"Οι αποκαλύψεις του Αισχύλου για την Ατλαντίδα")
Νεφέλες και Νηρηίδες
Σκάφη Φαιάκων
Αργώ
Τρίπους Απόλλωνος
Άρμα Τριπτόλεμου
Περσεύς Πήγασος
Ζήτις και Κάλαις υιοί Βορέος
Υπερβόρειος Άβαρις μαγικό βέλος
Κύκλωψ < κυκλική όψη < ιπτάμενος δίσκος
Λουκιανός, "Αληθής ιστορία"
Δαίδαλος
"πετομηχανή" Αρχύτας ο Ταραντίνος
ΠΤΩΣΙΣ
Ατλαντίς: διαφθορά, πυρηνικός πόλεμος
Κατακλυσμός Δευκάλίωνος - Πτώσις πολιτισμού Διογενών Ελλήνων.
Ακολουθεί το Χάλκεον Γένος.
ΧΑΛΚΕΟΝ ΓΕΝΟΣ
Χάλκεον γένος,
"δεινόν τε και όβριμον· οίσιν Άρηος
έργ' έμελε στονόεντα και ύβριες, ουδέ τι σίτον
ήσθιον, αλλ' αδάμαντος έχον κρατερόφρονα θυμόν" ("Έργα και Ημέραι", 145-147)
ΓΕΝΟΣ ΗΡΩΩΝ
Γένος Ηρώων
"ανδρών ηρώων θείον γένος, οί καλέονται ημίθεοι" ("Έργα και Ημέραι", 159)
Σιδήρεον Γένος
"Νυν γαρ δη γένος εστί σιδήρεον· ουδέ ποτ' ήμαρ
παύσονται καμάτου και οιζύος, ουδέ τινι νύκτωρ
φθειρόμενοι, χαλεπάς δε θεοί δώσουσι μερίμνας." ("Έργα και Ημέραι", 176-178)
"Ζευς δ' ολέσει και τούτο γένος μερόπων ανθρώπων" ("Έργα και Ημέραι", 180)
----------------------------------------------------------------------
ΣΥΝΟΨΙΣ
ΘΕΟΓΟΝΙΑ - ΚΟΣΜΟΓΟΝΙΑ - ΑΝΘΡΩΠΟΓΟΝΙΑ
(Σημειωτέον ότι για την Ελληνική κοσμοθέαση οι τρεις αυτές έννοιες
ταυτίζονται.)
Απαρχές ανθρωπίνου πολιτισμού
Έλλοπες
Κύκλωπες
Κένταυροι
Μέροπες
ΧΡΥΣΕΟΝ ΓΕΝΟΣ ("δαίμονες")
Ουρανίωνες
Κρονίδες Τιτάνες
Κατακλυσμός Δαρδάνου (25-20.000 π.Χ.)
Κατακλυσμός Ωγύγου (20-13.000 π.Χ.)
(Τήξις παγετώνων, πλημμύρα Μεσογείου, Αιγαίου· ωστόσο ο πολιτισμός
διατηρείται ακμαίος.)
ΑΡΓΥΡΕΟΝ ΓΕΝΟΣ
Διογενείς
Πολιτισμός Διός: Μήτις, Θέμις, Ευρυνόμη, Μνημοσύνη,
Μοίρες, Ώρες, Χάριτες, Μούσες
Κάβειροι, Κουρήτες, Κορύβαντες, Ιδαίοι Δάκτυλοι, Τελχίνες,
Αρκάδες Πελασγοί, Αργείοι, Κεκροπίδες κ.λπ. προκατακλυσμιαία γένη
Ατλαντίς (επικράτεια Ποσειδώνος και Άτλαντος)
Διαφθορά και αφελληνισμός Ατλαντίδος,
Μέγας Ελληνοατλαντικός Πόλεμος
Κατακλυσμός Δευκαλίωνος - Αστεροειδής Φαέθων - Καταποντισμός Ατλαντίδος -
- ανατροπή πόλων της Γης
(9.564 π.Χ.)
Καταβαράθρωσις του πολιτισμού
ΧΑΛΚΕΟΝ ΓΕΝΟΣ
Σταδιακή ανόρθωσις πολιτισμού, τη βοηθεία λίγων διασωθέντων:
Δευκαλίων, Ακτίς Ηλιάδης Ρόδου (Τελχίνες)
Ερμής Τρισμέγιστος, Λίνος, Ορφεύς, Μουσαίος
Μουσεία και Μαντεία
ΓΕΝΟΣ ΗΡΩΩΝ (4.000-1.200 π.Χ.)
Πελασγική Αυτοκρατορία
Μινωική Αυτοκρατορία
Εκστρατείες Περσέως, Διονύσου, Αργοναυτών, Ηρακλέους
Εποικισμοί Αιγύπτου, Παλαιστίνης, Φοινίκης (Ιώ, Έπαφος, Δαναός
και Αίγυπτος, Αγήνωρ, Κάδμος, Ευρώπη), Βορείου Ευρώπης
(Αργοναύτες, Υπερβόρειοι, Δαναοί κ.λπ.)
Μυκηναϊκή Αυτοκρατορία
Έκρηξις ηφαιστείου Θήρας (1.644 π.Χ)
Τρωικός Πόλεμος (~1.200 π.Χ.)
Οδυσσεύς (τελευταία υπερπόντια εξόρμησις)
ΣΙΔΗΡΕΟΝ ΓΕΝΟΣ
Κατάρρευσις Μυκηναϊκών βασιλείων
(εμφύλιες ταραχές, φυσικές καταστροφές, μεταναστεύσεις)
ΠΛΑΣΤΙΚΟΝ ΓΕΝΟΣ
Βιομηχανική εποχή, "Νέα Τάξη Πραγμάτων", σήμερα
----------------------------------------------------------------------
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ (ενδεικτική)
Ιωάννης Φουράκης
Ηλίας Τσατσόμοιρος
Δημήτριος Δημόπουλος
Γεώργιος Γεωργαλάς
Περιοδικόν "Δαυλός", 1982-. (Δ.Ι. Λάμπρου)
(Βλ. π.χ.: Διαμαντής Κούτουλας, "Ο Προκατακλυσμιαίος Οικουμενικός
Πολιτισμός των Διογενών Ελλήνων", περ. "Δαυλός", τ. 151, Ιούλ. 1994.)
Περιοδικόν "Ιχώρ", 2000-. (Ευάγγελος Μπεξής)
(Βλ. π.χ.: Μάριος Δημόπουλος - Απολλώνιος, "Η άγνωστη προηγμένη
επιστήμη και τεχνολογία των προϊστορικών Ελλήνων", τ. 5, Ιαν. 2001.)
Περιοδικόν "Απολλώνειο Φως", 1996-. (Ι. Χαραλαμπόπουλος)
(Βλ. π.χ.: Στέλιος Κοψαχείλης, "Οι αυτοκρατορίες των Ελλήνων", τ. 15, Σεπτ.-Οκτ. 1998.)
Ε. Δανέζης - Ε. Θεοδοσίου, "Κοσμολογικές απόψεις του Δημοκρίτου και σύγχρονη Φυσική"
Φειδίας Ν. Μπουρλᾶς
Ἀθῆναι, 6 Ἰανουαρίου 2011