Σελίδες ΠατριδογνωσίαςἩ ἰδέα τῆς βασιλείας
Δὲν μεγάλωσα σὲ παραδοσιακὴ φιλοβασιλικὴ οἰκογένεια. Πολὺ δὲ περισσότερο, ὅπως ὅλοι μας, μεγάλωσα καὶ ἐγὼ μὲ τὰ μεταπολιτευτικὰ κλισὲ περὶ ἀβασιλεύτου δημοκρατίας, κακῶν αἰμοδιψῶν βασιλιάδων κ.λπ. νεοελληνικὰ ἱστορικὰ μυθεύματα καὶ πολιτικὰ ἰδεολογήματα. Πλὴν ὅμως οἱ θεοὶ μὲ εἶχαν προικίσει καὶ οἱ γονεῖς μου μὲ εἶχαν ἀναθρέψει μὲ ἱκανὴ εὐφυΐα, ἠθικὴ καὶ αἰσθητικὴ εὐαισθησία.
Τὸ πρῶτο πρᾶγμα ποὺ μὲ ἔκανε νὰ ἀνασκευάσω τὶς προκαταλήψεις μου, ἦταν ἡ ἀπέχθεια ποὺ ἔνιωθα γιὰ τὴν ἀδικία, τὴν συμπλεγματικὴ βλακεία, τὶς ἱστορικὲς καὶ πολιτικὲς παρωπίδες, τὴν εὐτέλεια, τὴν ξινίλα, τὴν λιγούρα καὶ τὴν γυφτιά (οἱ «Γκλύξμπουργκ», οὔ, οὔ! νὰ τοὺς φᾶμε τὴν περιουσία!), τὴν μικροψυχία, τὸν φθόνο καὶ τὸ μίσος τῶν ἀντιβασιλικῶν «δημοκρατῶν» ποὺ ἐπέδραμαν σὰν ἀκρίδες καὶ κατεσπάραξαν τὴν πατρίδα μας μετὰ τὸ 1974. Ἡ ἀπέχθειά μου γιὰ τὸν εὐτελῆ, συμπλεγματικὸ ὄχλο καὶ ἡ ὀργή μου γιὰ τὴν ἀθλιότητα τοῦ κομματικοῦ συρφετοῦ ποὺ λυμαινόταν τὴν Ἑλλάδα, μὲ ἔκανε νὰ νιώσω συμπάθεια γιὰ τὸν βασιλέα καὶ τὴν οἰκογένειά του.
Τὸ ἔναυσμα ἀπὸ τὴν ἀρχικὴ αὐτὴ συναισθηματικὴ καὶ ἠθικὴ ἀντίδρασι, ὡρίμασε κατόπιν διὰ τῆς ἱστορικῆς μελέτης καὶ τῆς λογικῆς. Ἡ μελέτη τῆς ἀρχαίας καὶ μεσαιωνικῆς ἡμῶν Ἱστορίας (πάντοτε εἴχαμε βασιλεῖς, γράφει ὁ Πλάτων (ἀκόμη καὶ αἱ δημοκρατικαὶ Ἀθῆναι διετήρησαν τὸν ἄρχοντα βασιλέα)· ἀπὸ τὸν Κόδρο μέχρι τὸν Λεωνίδα καὶ ἀπὸ τὸν Ἀλέξανδρο μέχρι τὸν Παλαιολόγο), ἀλλὰ καὶ τῆς συγχρόνου πραγματικότητος (τὰ πλέον προηγμένα καὶ εὐνομούμενα σύγχρονα εὐρωπαϊκὰ κράτη διατηροῦν τὴν βασιλεία· ἀκόμη καὶ σοσιαλδημοκρατικά, χαρακτηριζόμενα ὡς «προοδευτικά», ὅπως οἱ σκανδιναβικὲς χῶρες), ἀπὸ τὴν μία, λόγοι ἀντικειμενικῆς πολιτικῆς κρίσεως (ἀνάγκη ἑνὸς ἐθνικοῦ συμβόλου ἑνότητος καὶ διαχρονικότητος ποὺ νὰ ἐξισσοροπῇ τὸ εὐμετάβλητον καὶ διασπαστικὸν τῶν ἐκλογικῶν διαδικασιῶν, ἀλλὰ καὶ λόγοι μαθηματικοὶ ἀκόμη ἀπὸ τὴν ἄλλη (πρόβλημα ἰδανικοῦ ἐκλογικοῦ συστήματος καὶ σχετικὰ παράδοξα) [γιὰ ὅλα τοῦτα βλέπε ἄρθρον μου περὶ τοῦ τελείου πολιτεύματος] ἐστερέωσαν τὴν θέσι μου.
Ἴσως ὅμως ἀκόμη περισσότερο διεμόρφωσαν τὴν στάσι μου λόγοι αἰσθητικοί -καὶ βαθύτατα ἠθικοί.
Μὲ ἀπωθεῖ ἡ εὐτέλεια τῆς ἐποχῆς μας, ἡ βαρβαρότης, ἡ παρακμή, ἡ ἀθλιότης ὅλων τῶν πραγμάτων καὶ τῶν ἰδεῶν τοῦ σύγχρονου κόσμου.
Ὅσο περνᾷ ὁ καιρός, τόσο περισσότερο νιώθω ξένος μὲ τοὺς πάντες καὶ τὰ πάντα γύρω μου. Δὲν ἀνήκω καὶ δὲν θέλω νὰ ἀνήκω σὲ αὐτὸ ποὺ ὁ ἄθλιος σημερινὸς κόσμος ὀνομάζει πραγματικότητα. Συνειδητοποιῶ ὅτι εἶμαι ἐξόριστος μιᾶς πατρίδας ἑνὸς παράλληλου σύμπαντος, αὐτῆς τῆς ἴδιας μὲν πατρίδας, στὸ παράλληλο ὅμως σύμπαν τοῦ ὀνείρου, ὄχι στὸ σύμπαν τῆς μαύρης φυλακῆς στὸ ὁποῖο μέσα κακὸ ξόρκι μᾶς ἔχει φυλακίσει.
«Εἶμαι ἱππότης καὶ θέτω τὸ ξίφος μου εἰς τὴν ὑπηρεσίαν τοῦ βασιλέως μου.» (Ἰωάννης Μεταξᾶς)
Πολεμῶ βαρβάρους, δράκους καὶ κακοὺς μάγους, μὲ φυλαχτὸ στὴν καρδιὰ τὸ μαντήλι τῆς πριγκίπισσάς μου.
Μὲ τὸ αἷμά μου θὰ σπάσω τὴν μαγικὴ κλειδαριά, θὰ ἀνοίξω τὴν κοσμικὴ πύλη, καὶ θὰ ἐλευθερώσω τὴν πριγκίπισσά μου καὶ τὴν πατρίδα μου ἀπὸ τὴν μαύρη φυλακή.
Ζήτω ὁ Βασιλεύς!
(29-8-2012)
* * *
Ζήτω ὁ Βασιλεύς!
Ἔφυγε καὶ ὁ τελευταῖος βασιλιάς μας, ὁ τελευταῖος κρίκος μιᾶς ἀλυσίδας ποὺ ξεκινᾷ μέσα ἀπὸ τὴν ἀχλὺ τοῦ μύθου καὶ καταλήγει στὰ ὁράματα τοῦ Γένους καὶ στὰ τραγούδια τῆς δημοτικῆς μούσας· ἀπὸ τοὺς γηγενεῖς γενάρχες κεκροπίδες καὶ τοὺς διογενεῖς ὁμηρικοὺς βασιλεῖς, μέχρι τοὺς ἥρωες τῶν Θερμοπυλῶν, τοὺς κοσμοκράτορες τῶν Γαυγαμήλων, τοὺς ἱσαποστόλους, στρατιῶτες καὶ μάρτυρες τῆς Νέας Ρώμης, τοῦ Κλειδίου καὶ τῆς πύλης τοῦ Ἁγίου Ρωμανοῦ, τοὺς στρατηλάτες τοῦ Σαρανταπόρου καὶ τοῦ Κιλκὶς-Λαχανᾶ καὶ νεομάρτυρες τῆς Θεσσαλονίκης.
Ὡς ἱππότης γονατίζω καὶ τὸ ξίφος μου ἀποθέτω ἐνώπιον τῆς σεβαστῆς σοροῦ σου, ὦ ἀείμνηστε Κωνσταντῖνε ΙΓ', μέχρις ὅτου ὁ Ἄγγελος τοῦ Κυρίου σὲ ξυπνήσῃ μαζί μὲ τοὺς προγόνους καὶ ἀπογόνους (κατὰ γένος, κατ᾿ ὄνομα ἢ κατὰ θεία κλῆσι) ἐσοῦ καὶ ἡμῶν, καὶ μᾶς καλέσῃ νὰ τὸ λάβουμε καὶ πάλιν ἀνὰ χεῖρας!
Ζήτω ὁ Βασιλεύς!
(11-1-2023)
* * *
Ἡ πολιτειακὴ ἱεραρχία
Τὸ θέμα τῆς μοναρχίας εἶναι ὄχι μόνον ταμποὺ ἀλλὰ καὶ ἐντελῶς ξένο γιὰ τὴν σημερινὴ πολιτικὴ καὶ φιλοσοφικὴ σκέψι στὴν Ἑλλάδα, ἀκόμη καὶ γιὰ τὸν συντηρητικὸ-δεξιὸ-ἐθνικὸ-ἑλληνοκεντρικὸ [ὅποιο ἐπίθετο θέλετε] χῶρο. Σαράντα χρόνια μεταπολιτευτικῆς παρακμῆς καὶ ἀποβλακώσεως ἔχουν κάνει ἀκόμη καὶ δεξιοὺς νὰ σκέπτονται μὲ παρωπίδες καὶ ἀριστερὰ-νεωτερικὰ- cultural marxist κλισέ, ὅσον ἀφορᾷ τόσον τὰ πρόσωπα τῆς ἑλληνικῆς βασιλικῆς οἰκογενείας καὶ τὴν νεωτέρα ἑλληνικὴ Ἱστορία, ὅσον καὶ αὐτὸν τοῦτον τὸν θεσμὸ ἀπὸ φιλοσοφικῆς ἀπόψεως.
Ὅσο ὅμως οἱ παλαιὲς διαμάχες περνοῦν στὶς σελίδες τῆς Ἱστορίας καὶ οἱ νεώτεροι «ἐθνικοὶ μῦθοι» τῶν κατεργαρέων τῆς μεταπολιτεύσεως καταρρέουν καὶ χρεωκοποῦν (κυριολεκτικῶς τε καὶ μεταφορικῶς), δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ ἐπανέλθουν στὸ προσκήνιο οἱ παλαιοὶ μεγάλοι φιλοσοφικοὶ προβληματισμοὶ γιὰ τὴν πολιτεία καὶ τὴν Ἱστορία (εἴτε ὡς θεωρητικὸς προβληματισμὸς μόνον, εἴτε καὶ ὡς πολιτικὴ πράξις).
Γιὰ τὴν παραδοσιακὴ σκέψι, κοσμοθεωρία καὶ βιοαντίληψι, κεντρικὸς ἄξων εἶναι ἡ ἱεραρχία. Αὐτὴ ἐκτείνεται ἀπὸ τὴν βάσι, τὴν προσωπικὴ ἐλευθερία καὶ τὴν ἄμεση δημοκρατία τῶν κοινοτήτων (αὐτοδιοίκησις, παραδοσιακὸς ἑλληνικὸς κοινοτισμός), τὴν ἐθνικὴ ἐκπροσώπησι, τὴν παραδοσιακὴ ἀριστοκρατία, μέχρι τὴν κορυφή, τὸν βασιλέα, ἐκπροσωπούντα τὴν διαχρονικὴ σταθερότητα καὶ παράδοσι - μᾶλλον μέχρι τὸν Θεό, τὴν ὑπέρχρονη αἰωνιότητα. (Ἡ δὲ πολιτεία εἶναι πραγμάτωσις τῆς οὐρανίου πολιτείας - τῆς θεϊκῆς αἰωνιότητος καὶ τῆς κοσμικῆς [μὲ τὴν ἀρχαία ἔννοια τῆς λέξεως «κόσμος»] τάξεως καὶ ἀρμονίας.)
Παραδοσιακὴ πολιτειακὴ ἱεραρχία:
- Θεός (ὑπέρχρονος, αἰώνιος).
- Κληρονομικὸς (διαχρονικός) Βασιλεύς
- Ἰσόβιος ἀριστοκρατικὴ Γερουσία - Σύγκλητος
- Δημοκρατικὴ ἐθνικὴ ἐκπροσώπησις - Βουλή
- Ἀμεσοδημοκρατικὴ Κοινότης - Δῆμος
Δὲν θέλω τὸν ἀνώτατο ἄρχοντα προϊὸν τῶν συναλλαγῶν τοῦ κομματικοῦ συστήματος.
Δὲν θέλω τὸν ἀνώτατο ἄρχοντα ἐξαρτημένο ἀπὸ τὰ συγκυριακὰ ἐκλογικά μου βίτσια· πόσο μᾶλλον ἀπὸ τὰ δικά σου.
Θέλω τὸν ἀνώτατο ἄρχοντα ἐκλεγμένο ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ τὸ Πεπρωμένο.
Θέλω τὸν ἀνώτατο ἄρχοντα ἀνώτερόν μου.
Εἶμαι ἱππότης καὶ θέτω τὸ ξίφος μου εἰς τὴν ὑπηρεσίαν τοῦ βασιλέως μου.
(2014)
* * *
Τηλέμαχος Χορμοβίτης
«H μοναρχία δεν είναι ορθολογιστική. Ούτε δημοκρατική, ούτε λογική, ούτε δίκαιη. Δεν το μάθαμε αυτό πλέον; O κόσμος δεν έρχεται στο παλάτι γι' αυτό που έχει σπίτι του. Όταν έρχονται για απονομές αξιωμάτων ή για επίσημη επίσκεψη, όταν συγχρωτίζονται μαζί μας, θέλουν τη μαγεία, το μυστήριο. Και το απόκρυφο, το εκκεντρικό, το συμβολικό. Και το υπερβατικό. Θέλουν να νιώσουν ότι μπήκαν σε άλλον κόσμο. Αυτό είναι το καθήκον μας. Να τους ανυψώσουμε, να τους μεταφέρουμε σε άλλο βασίλειο, όχι να τους προσγειώσουμε και να τους θυμίσουμε αυτό που έχουν... Η μαγεία που προσφέρουμε, που έχουμε προσφέρει επί αιώνες, είναι η μονιμότητά μας. Η παράδοση είναι η δύναμή μας. Ο σεβασμός για τους προγόνους και η διατήρηση της σοφίας των γενεών και της εμπειρίας που αποκτήθηκε. Ο μοντερνισμός δεν αποτελεί πάντα λύση. Ενίοτε αποτελεί και η συντηρητικότητα».
(«Το Στέμμα», 6ος κύκλος, 6ο επεισόδιο )
(15-12-2023)
Την συμπαθώ πολύ τη βασίλισσα Μαργαρίτα της Δανίας -την αδελφή της δικιάς μας Άννας-Μαρίας- που έγραφε στα παλιά της τα παπούτσια την αντικαπνιστική υστερία της πουριτανικής εποχής μας και μέχρι πρόσφατα κάπνιζε δημόσια άφιλτρα «Καρέλια» extra long, ειδική παραγγελία από την Ελλάδα (στη Δανία έχουν απαγορευτεί λόγω της υψηλής τους περιεκτικότητας σε πίσσα). Αλλά η χθεσινή απόφασή της να παραιτηθεί από τον θρόνο είναι τελείως λάθος (αν και δυστυχώς τις τελευταίες δεκαετίες έχει γίνει συνήθεια οι βασιλείς της Ευρώπης να παραιτούνται πριν τον θάνατό τους).
Στο έκτο επεισόδιο του τελευταίου κύκλου της σειράς «Το Στέμμα», η Βασίλισσα Ελισάβετ εμφανίζεται έτοιμη να παραιτηθεί υπέρ της γιού της (η ιστορία είναι fiction καθώς δεν έχουμε στοιχεία που να δείχνουν ότι πράγματι η Ελισάβετ έκανε τέτοιες σκέψεις). Τότε βρίσκεται αντιμέτωπη με τον νεαρό εαυτό της που την αποτρέπει από το να κάνει κάτι τέτοιο και της υπενθυμίζει κάποια πολύ βασικά πράγματα για τον ρόλο της μοναρχίας : «Ξέχασες τον όρκο που πήρες; "Δηλώνω ενώπιον όλων ότι όλη μου η ζωή, μακρά ή σύντομη, θα αφιερωθεί στην υπηρεσία σας." ...Μοναρχία είναι αυτό που είσαι, όχι αυτό που κάνεις. Το Στέμμα είναι σύμβολο μονιμότητας, σταθερότητας, συνέχειας. Αν αποχωρήσεις, θα συμβολίζεις την αστάθεια και την προσωρινότητα. Επίσης, θα υποδηλώνεις την πολυτέλεια της επιλογής, το μόνο που δεν μπορούμε να έχουμε αν θεωρούμε το Στέμμα κληρονομικό.»
Όπως και να έχει, η Ελισάβετ, που καταλάβαινε πολύ καλά τον ρόλο της και τις υποχρεώσεις της, έκανε το σωστό και έμεινε στο θρόνο μέχρι τον θάνατό της. Η Μαργαρίτα, πάλι, με το να παραιτηθεί (για λόγους υγείας ή επειδή κουράστηκε, δεν έχει σημασία) δείχνει να μην καταλαβαίνει το νόημα της μοναρχίας και κάνει μια λάθος κίνηση που μακροπρόθεσμα θα συμβάλει στην υπονόμευση του θεσμού που η ίδια υπηρέτησε με επιτυχία για τόσες δεκαετίες. Κρίμα.
(1-1-2024)
Σαλβατὼρ Φρεάντλης
Πρὸ ὁλίγων ἐτῶν ἐγένετο ἐν τῇ Ἐθνικῇ Πινακοθήκῃ, ἔκθεσις ὑπὸ τὸν τίτλον «Ἀθήνα-Μόναχο». Ἐντὸς προθήκης ἐξετέθησαν τὰ κοσμήματα τοῦ στέμματος τοῦ ἀειμνήστου βασιλέως Ὄθωνος. Παρετήρησα τότε ὅτι αὐτὰ ἦσαν ἐξ ὀρειχάλκου (μπρούντζου), μάλιστα τόσον τὸ στέμμα, ὅσον καὶ τὸ σκῆπτρον ἔφερον καὶ τινα στοιχεῖα ὀξειδώσεως...
Πολὺς κατὰ καιροὺς λόγος γίνεται περὶ τῆς περιφήμου «ἑλληνικότητος», διαφόρων προσωπικοτήτων, ἐμπλακεισῶν εἴτε πολιτικῶς εἴτε πολιτειακῶς εἰς τὴν ἱστορίαν τοῦ τόπου μας. Τώρα βεβαίως, διὰ τῆς ἐπεκτάσεως καὶ ἀποδόσεως τῆς «τιμῆς» τοῦ ἰθαγενοῦς ὑπὸ τοῦ συγχρόνου Καρακάλλα τῆς πατρίδος μας, εἰς πάντα προστυχόντα κάτοικον αὐτῆς, ὅλα ταῦτα καθίστανται περιττά...
(σημ.: Ὁ αὐτοκράτωρ Καρακάλλας ἦτο ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος, προκειμένου νὰ καλύψῃ τὴν οἰκονομικὴν πενίαν τοῦ κράτους του, ἐπεξέτεινε τὴν ἀπόδοσιν τῆς ἰδιότητος τοῦ Ῥωμαίου πολίτου καθ᾿ ἅπασαν τὴν ἐπικράτειαν, ὥστε νὰ δρέψῃ φόρους).
Ὁ ἀείμνηστος βασιλεὺς Ὄθων λοιπὸν δὲν ἦτο γνήσιος Ἕλλην, ἦτο Βαυαρός. Ὀρθόν.
Ὁ τελευταῖος καὶ ἡρωικὸς βασιλεὺς τῆς ἑλληνορωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας, ὁ Κωνσταντῖνος Δραγάσις Παλαιολόγος, ἐκ μητρὸς ἦτο Σέρβος. Παρὰ τῷ πλευρῷ του ἠγωνίσθησαν ὑπὲρ πατρίδος οἱ μὴ Ἕλληνες Ἰωάννης Ἰουστινιάνης καὶ Νικόλαος Βάρβαρος, Γενουήσιος καὶ Ἑνετὸς ἀντιστοίχως. Οἱ πλεῖστοι «Ἕλληνες» εὐγενεῖς τῆς Βασιλευούσης τότε, ὡς καὶ οἱ «γνήσιοι» Ἕλληνες ἀπόγονοί των σήμερον, ἠσχολοῦντο κυρίως ἐπὶ τοῦ θέματος τῆς ἐκπορεύσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος...
Ὁ πρῶτος κυβερνήτης τῆς Ἑλλάδος, ὁ Ἰωάννης Ἀντωναμαρία Καποδίστριας, ἐγεννήθη Ἑνετὸς ὑπήκοος καὶ ἦτο ἐκ πατρὸς, κροατικῆς καταγωγῆς.
Ὁ ποιητὴς τοῦ ἐθνικοῦ μας (ἀκόμη) ὕμνου ἦτο ἐξ ἀπωτάτης καταγωγῆς ἐκ Σαλέρνου τῆς Ἰταλίας.
Ὁ «ἐθνάρχης» Ἐλευθέριος Βενιζέλος ἐγεννήθη Ὀθωμανὸς ὑπήκοος, πιθανῶς δὲ ἑνετικῆς καταγωγῆς. Ὁ «ἐθνάρχης» Κωνσταντῖνος Καραμανλὴς sr. ἐγεννήθη Ὀθωμανος ὑπήκοος.
Ὁ μέγας λαϊκὸς ἡγέτης Ἀνδρέας Γ. Παπανδρέου, ἦτο ἐκ μητρὸς ἀπόγονος Πολωνοῦ εὐγενοῦς, τοῦ Σιγισμούνδου Μινέικο.
Ὁ πρῶτος συνοπτικὸς ἱστορικὸς μας, Κωνσταντῖνος Παπαρρηγόπουλος ἐγεννήθη Ὀθωμανος ὑπήκοος. Ὁ πατὴρ του ἐσφάγη ἐν Κωνσταντινουπόλει κατὰ τὰ γεγονότα τοῦ 1821.
Ὁ ἴδιος περὶ τὸ 1844 ζῶν καὶ ἐργαζόμενος πλέον ἐν Ἑλλάδι, ἀπελύθη ἐκ τῆς θέσεώς του ...ὡς ἑτερόχθων, διὰ τοῦ ἐπαισχύντου νόμου τῆς τότε ἀναθεωρητικῆς βουλῆς, ὁ ὁποῖος ἐχώριζε τοὺς κατοίκους τῆς Ἑλλάδος εἰς γνησίους Ἕλληνας καὶ εἰς ἑτερόχθονας. (Ἀσχέτως ἂν οἱ πλεῖστοι, ὡς οἱ πρόγονοί μου Ὑδραῖοι, «γνήσιοι Ἕλληνες» ...ἠλβανοφώνουν).
Ὁ Βαυαρὸς Ὄθων φέρων φουστανέλλαν καὶ τουζλούκια μετὰ τῆς ὀλδεμβουργιανῆς συζύγου του φερούσης κουλουριώτικην ἐνδυμασίαν, ἐδιώχθη ὑπὸ «γνησίων» Ἑλλήνων πολιτικῶν, φερόντων ἡμίψηλον πῖλον ἐκ Λονδίνου καὶ γαλλικὰς ῥεδιγότας. Κάτι παρόμοιον συνέβη καὶ εἰς τὸν διαπρεπέστερον ποιητὴν τοῦ 19ου αἰῶνος τὸν λόρδον Γεώργιον Βύρωνα, ὁ ὁποῖος ἐψοφολόησε σὰν κακὸς σκύλος ἐν Μεσολογγίῳ φέρων σουλιωτικὴν ἐνδυμασίαν, καθυβριζόμενος ὑπὸ πολλῶν ὡς κίναιδος καὶ πράκτωρ τῶν Βρετανῶν...
Καὶ ἐξώσθη ἀπένταρος ὁ Ὄθων, ὁ κομίσας ἐν Ἑλλάδι ὑπὲρ τὰ 300.000 χρυσᾶ φράγκα. Ὁ μέσῳ τοῦ πατρὸς του περιθάλψας, σπουδάσας καὶ ἀποκαταστήσας ἑκατοντάδας πτωχῶν ἑλληνοπαίδων. Σύμπασα σχεδὸν ἡ ἐθνικὴ μας Σχολὴ τῆς Ζωγραφικῆς καὶ τῆς Γλυπτικῆς, ἠνδρώθη ἐν Μονάχῳ. Βρυζάκης, Λύτρας, Ἰακωβίδης, Βολανάκης, Γύζης, ἐσπούδασαν καὶ ἔλαμψαν διὰ τῶν χρημάτων τοῦ Βαυαροῦ βασιλέως.
Ἐν πτωχείᾳ ὁ ἐξόριστος Ὄθων, ἔζη ἐν Βαυαρίᾳ, σιτιζόμενος διὰ μηνιαίου ἐμβάσματος τοῦ βασιλέως ἀδελφοῦ του Μαξιμιλιανοῦ, κατώτερον τοῦ μισθοῦ ἑνὸς Βαυαροῦ ὑπουργοῦ. Ἔκαμεν ὅμως οἰκονομίας ὅταν τὸν ἐπεσκέφθη ἓν ἔτος πρὸ τοῦ θανάτου του ὁ πρέσβυς μας Ῥαγκαβῆς καὶ τὸν ἐνημέρωσε περὶ τῶν δραματικῶν ἐξελίξεων τῆς «Μεγάλης Κρητικῆς Ἐπαναστάσεως» (1866).
«Ἐφαίνετο ἄρρωστος», σημειώνει ὁ πρέσβυς, «ἔτρεμεν ὁλίγον, ἐκ τῆς ἐμφανοῦς ἀσθενείας, ἢ ἐκ τῆς συγκινήσεως διὰ τὰ γεγονότα ποὺ τοῦ ἀφηγούμην; Συντόμως ἐλύθη ἡ ἀπορία μου. Μὲ δάκρυα ὁ μεγαλειότατος ἐξήγαγε ἀπὸ ἕνα χαρτοφύλακα μίαν ἐπιταγήν. Σημειώσας τὸ ποσόν ..., ὑπέγραψεν.
Δὲν ἔχω ἄλλα χρήματα πιά. Νὰ τὰ δώσῃς στὸν ἀδελφὸν μας τὸν Γεώργιον (ἐνν. τὸν νέον βασιλέα τῆς Ἑλλάδος). Διὰ τὴν Κρήτην μας»...
Κατόπιν τοῦ ἐζήτησε τοῦτο νὰ μὴν ἀποκαλυφθῇ πρὸ τῆς λυτρώσεως τῆς Κρήτης, διὰ νὰ μὴν δημιουργηθοῦν προβλήματα εἰς τὸν Γεώργιον.
Ὁ Ὄθων δὲν ἀπόλεσε τὸν θρόνον του ἐπειδὴ δὲν εἶχε διάδοχον. Οὔτε ἐπειδὴ δὲν τὸν ἠγάπα ὁ λαός. Ὁ θρόνος του εἶχεν ἤδη χαθεῖ δέκα περίπου ἔτη πρὸ τῆς ἐκθρονίσεώς του, ὅτε υἱοθέτησε ὡς ἐπίσημον πολιτικὴν του τὴν «Μεγάλην Ἰδέαν», τὴν ὁποίαν ἀπὸ ἁπλοῦ ῥητορικοῦ πυροτεχνήματος τοῦ Κωλέττη, μετεσχημάτισεν εἰς ἐπίσημον πολιτικήν. Μίαν πολιτικὴν ἡ ὁποία ἔμελε νὰ ταφῇ τελικῶς μετὰ τοῦ πλέον τραγικοῦ καὶ λαοφιλοῦς βασιλέως τοῦ 20ου αἰῶνος, τοῦ Κωνσταντίνου τοῦ Α'. Ἀπόλεσε τὸν θρόνον συναπολέσας τὴν ἐκτίμησιν τῶν Ἄγγλων, οἱ ὁποῖοι εἶχον τὴν ἀπαίτησιν οὗτος νὰ πολιτεύηται ὡς «Βασιλεὺς τῆς Ἑλλάδος», ἐνῶ ὁ ἴδιος ἐθεώρει ἑαυτὸν «Βασιλέα τῶν Ἑλλήνων».
Ὡς «Βασιλεὺς τῶν Ἑλλήνων» ἐπραγματοποίησε ἐκεῖνον τὸ συγκλονιστικὸν ταξίδιον εἰς τὴν Σμύρνην, διὰ τοῦ ὁποίου τόσον ἐνεψύχωσε τοὺς σκιαγμένους ἀκόμη τῆς μεγάλης σφαγῆς τοῦ 1821. Δι᾿ αὐτὴν τὴν σφαγὴν οὐδεὶς μιλᾶ, διότι τότε δὲν εἴχομεν «συνωστισμούς» ὄπως τὸ 1922.
Οἱ βασιλεῖς τῆς Ἑλλάδος ἦσαν «ξένοι», μάλιστα κατὰ γνωστὴν ἔκφρασιν τῶν «προοδευτικῶν», «ξενόφερτοι».
Βεβαίως εἶναι σχετικῶς δύσκολον νὰ ἀνακαλύψῃς ἰθαγενῆ βασιλέα εἰς οἱονδήποτε εὐρωπαϊκὸν κράτος. Ἰθαγενεῖς μονάρχαι ἐνδημοῦν κυρίως εἰς χώρας τῶν ἄλλων ἠπείρων.
Ὅμως ΠΟΤΕ' ΕΛΛΗΝ ΒΑΣΙΛΕΥΣ, προκειμένου νὰ περισώσῃ τὸν θρόνον του δὲν ἔστρεψε τὰ ὅπλα κατὰ τοῦ λαοῦ του, ἀκόμη καὶ ὅταν ὁ λαὸς αὐτὸς τὸν ἠγάπα καὶ τὸν ἤθελεν, ἀλλὰ δὲν τὸν ἤθελον ἐκεῖνοι –ξένοι καὶ ἰθαγενεῖς- οἱ ὁποῖοι ἔχουν τὰ δικὰ των σχέδια.
Ἔφυγεν ἀμαχητὶ ὁ Ὄθων τὸ 1862. Παρητήθη ὁ Κωνσταντῖνος ὁ Στρατηλάτης τοῦ 12-13, ὅταν τὰ ἀγγλογαλλικὰ πυροβόλα ἐστόχευσαν τὰς Ἀθήνας τὸ 1916.
Ἔφυγεν ὁ Κωνσταντῖνος ὁ Β', ὅταν τὰ πιστὰ του στρατεύματα ἦσαν ἔτοιμα νὰ κινηθοῦν κατὰ τῶν παρανόμων τοῦ 1967.
Κανείς τους δὲν ἐπέστρεψε χωρὶς τὴν θέλησιν τοῦ λαοῦ, ἄνευ δημοψηφίσματος. Ἑνὸς θεσμοῦ τὸν ὁποῖον οἱ σύγχρονοι «προοδευτικοὶ» «δημοκράται» τρέμουν ὡς ὁ διάβολος τὸ λιβάνι....
Ἐν θλίψει σκέπτομαι συχνῶς, ἐσχάτως δὲ συχνότερον, πόσα ἀπὸ τὰ πλέον σιχαμερὰ νομοθετήματα τῶν ἐτῶν τῆς ἐλεεινῆς Τρίτης Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας, ἂν ἀντὶ νὰ εἶχον ὑπογραφῇ παρὰ διαφόρων «Προέδρων» της, εἶχον σταλεῖ εἰς τὸ γραφεῖον ἑνὸς βασιλέως, κατὰ πόσον ἡ ὑπογραφὴ αὕτη θὰ ἐτίθετο... Ὑποθετικὰ ἐρωτήματα θὰ μοῦ πεῖτε. Ναὶ, ὑποθετικά, ἀλλὰ... ὑπάρχει μέγα καὶ τραγικὸν «ἀλλά»!
Ὁ βασιλεὺς «γνήσιος» ἥ μὴ Ἕλλην, δὲν ἐνδιαφέρεται διὰ τὴν ἐπανεκλογὴν του, οὔτε παύει νὰ λέγεται καὶ νὰ εἶναι βασιλεύς, ὅ,τι καὶ νὰ συμβῇ.
Ὁ βασιλεὺς δὲν περιμένει νὰ δοξασθῇ ὑπὸ τῶν κομμάτων καὶ διὰ τῶν κομμάτων.
Μπορεῖ κάποιοι νὰ τὸν βλέπουν ἁπλῶς ὡς χρυσοστόλιστον παγώνι, ἀλλὰ τὰ πράγματα δὲν εἶναι τόσον ἁπλᾶ.
Ἑκατομμύρια πολιτῶν, ἐν μέσῳ προβεβλημένων καὶ κρατούντων πόρνων καὶ πορνῶν, κιναίδων καὶ ἀπατεώνων, καραγκιόζηδων καὶ κανάγηδων, ἔχουν ἀνάγκην ἑνὸς ἀνθρωπίνου προτύπου προσωπικῆς καὶ οἰκογενειακῆς ζωῆς.
Συνήθως εἶναι αὐτοὶ ποὺ ὑπὸ τῶν «προοδευτικῶν», «πνευματικῶν», «ἐπωνύμων» συμπολιτῶν (;) μας, ἀποκαλοῦνται «ἀνθρωπάκια». Δηλαδὴ ἐκεῖνοι ποὺ πληρώνουν φόρους, ποὺ μὲ καμάρι πᾶνε στὴν ὀρκωμοσίαν τοῦ υἱοῦ τους εἰς τὴν Τρίπολιν, ποὺ ἂν γίνῃ πόλεμος θὰ συμμεθέξουν.
Τ᾿ «ἀνθρωπάκια» αὐτά, ὄχι οἱ «ἄλλοι», ἔχουν χρείαν ἑνὸς τελευταίου «φίλτρου» ἀξιοπρεπείας καὶ ἐθνικοῦ συμφέροντος. Κάποιου ποὺ θὰ ἀρνηθῇ αἴφνης νὰ ὑπογράψῃ κάποιον κατάπτυστον ἔγγραφον διὰ τοῦ ὁποίου κάποιος σύγχρονος «Καρακάλλας» δύναται νὰ μετατρέψῃ τὴν Ἑλλάδα εἰς ...«τέως Ἑλλάδα»!
Ὁ γερο-royaliste Πελταστής, Re-natus Salvator Freantles
(2024)
Φειδίας Ν. Μπουρλᾶς
Ἀθῆναι, 28 Φεβρουαρίου 2024