Σελίδες ΠατριδογνωσίαςἩ ἰδέα τῆς βασιλείας
Δὲν μεγάλωσα σὲ παραδοσιακὴ φιλοβασιλικὴ οἰκογένεια. Πολὺ δὲ περισσότερο, ὅπως ὅλοι μας, μεγάλωσα καὶ ἐγὼ μὲ τὰ μεταπολιτευτικὰ κλισὲ περὶ ἀβασιλεύτου δημοκρατίας, κακῶν αἰμοδιψῶν βασιλιάδων κ.λπ. νεοελληνικὰ ἱστορικὰ μυθεύματα καὶ πολιτικὰ ἰδεολογήματα. Πλὴν ὅμως οἱ θεοὶ μὲ εἶχαν προικίσει καὶ οἱ γονεῖς μου μὲ εἶχαν ἀναθρέψει μὲ ἱκανὴ εὐφυΐα, ἠθικὴ καὶ αἰσθητικὴ εὐαισθησία.
Τὸ πρῶτο πρᾶγμα ποὺ μὲ ἔκανε νὰ ἀνασκευάσω τὶς προκαταλήψεις μου, ἦταν ἡ ἀπέχθεια ποὺ ἔνιωθα γιὰ τὴν ἀδικία, τὴν συμπλεγματικὴ βλακεία, τὶς ἱστορικὲς καὶ πολιτικὲς παρωπίδες, τὴν εὐτέλεια, τὴν ξινίλα, τὴν λιγούρα καὶ τὴν γυφτιά (οἱ «Γκλύξμπουργκ», οὔ, οὔ! νὰ τοὺς φᾶμε τὴν περιουσία!), τὴν μικροψυχία, τὸν φθόνο καὶ τὸ μίσος τῶν ἀντιβασιλικῶν «δημοκρατῶν» ποὺ ἐπέδραμαν σὰν ἀκρίδες καὶ κατεσπάραξαν τὴν πατρίδα μας μετὰ τὸ 1974. Ἡ ἀπέχθειά μου γιὰ τὸν εὐτελῆ, συμπλεγματικὸ ὄχλο καὶ ἡ ὀργή μου γιὰ τὴν ἀθλιότητα τοῦ κομματικοῦ συρφετοῦ ποὺ λυμαινόταν τὴν Ἑλλάδα, μὲ ἔκανε νὰ νιώσω συμπάθεια γιὰ τὸν βασιλέα καὶ τὴν οἰκογένειά του.
Τὸ ἔναυσμα ἀπὸ τὴν ἀρχικὴ αὐτὴ συναισθηματικὴ καὶ ἠθικὴ ἀντίδρασι, ὡρίμασε κατόπιν διὰ τῆς ἱστορικῆς μελέτης καὶ τῆς λογικῆς. Ἡ μελέτη τῆς ἀρχαίας καὶ μεσαιωνικῆς ἡμῶν Ἱστορίας (πάντοτε εἴχαμε βασιλεῖς, γράφει ὁ Πλάτων (ἀκόμη καὶ αἱ δημοκρατικαὶ Ἀθῆναι διετήρησαν τὸν ἄρχοντα βασιλέα)· ἀπὸ τὸν Κόδρο μέχρι τὸν Λεωνίδα καὶ ἀπὸ τὸν Ἀλέξανδρο μέχρι τὸν Παλαιολόγο), ἀλλὰ καὶ τῆς συγχρόνου πραγματικότητος (τὰ πλέον προηγμένα καὶ εὐνομούμενα σύγχρονα εὐρωπαϊκὰ κράτη διατηροῦν τὴν βασιλεία· ἀκόμη καὶ σοσιαλδημοκρατικά, χαρακτηριζόμενα ὡς «προοδευτικά», ὅπως οἱ σκανδιναβικὲς χῶρες), ἀπὸ τὴν μία, λόγοι ἀντικειμενικῆς πολιτικῆς κρίσεως (ἀνάγκη ἑνὸς ἐθνικοῦ συμβόλου ἑνότητος καὶ διαχρονικότητος ποὺ νὰ ἐξισσοροπῇ τὸ εὐμετάβλητον καὶ διασπαστικὸν τῶν ἐκλογικῶν διαδικασιῶν, ἀλλὰ καὶ λόγοι μαθηματικοὶ ἀκόμη ἀπὸ τὴν ἄλλη (πρόβλημα ἰδανικοῦ ἐκλογικοῦ συστήματος καὶ σχετικὰ παράδοξα) [γιὰ ὅλα τοῦτα βλέπε ἄρθρον μου περὶ τοῦ τελείου πολιτεύματος] ἐστερέωσαν τὴν θέσι μου.
Ἴσως ὅμως ἀκόμη περισσότερο διεμόρφωσαν τὴν στάσι μου λόγοι αἰσθητικοί -καὶ βαθύτατα ἠθικοί.
Μὲ ἀπωθεῖ ἡ εὐτέλεια τῆς ἐποχῆς μας, ἡ βαρβαρότης, ἡ παρακμή, ἡ ἀθλιότης ὅλων τῶν πραγμάτων καὶ τῶν ἰδεῶν τοῦ σύγχρονου κόσμου.
Ὅσο περνᾷ ὁ καιρός, τόσο περισσότερο νιώθω ξένος μὲ τοὺς πάντες καὶ τὰ πάντα γύρω μου. Δὲν ἀνήκω καὶ δὲν θέλω νὰ ἀνήκω σὲ αὐτὸ ποὺ ὁ ἄθλιος σημερινὸς κόσμος ὀνομάζει πραγματικότητα. Συνειδητοποιῶ ὅτι εἶμαι ἐξόριστος μιᾶς πατρίδας ἑνὸς παράλληλου σύμπαντος, αὐτῆς τῆς ἴδιας μὲν πατρίδας, στὸ παράλληλο ὅμως σύμπαν τοῦ ὀνείρου, ὄχι στὸ σύμπαν τῆς μαύρης φυλακῆς στὸ ὁποῖο μέσα κακὸ ξόρκι μᾶς ἔχει φυλακίσει.
«Εἶμαι ἱππότης καὶ θέτω τὸ ξίφος μου εἰς τὴν ὑπηρεσίαν τοῦ βασιλέως μου.» (Ἰωάννης Μεταξᾶς)
Πολεμῶ βαρβάρους, δράκους καὶ κακοὺς μάγους, μὲ φυλαχτὸ στὴν καρδιὰ τὸ μαντήλι τῆς πριγκίπισσάς μου.
Μὲ τὸ αἷμά μου θὰ σπάσω τὴν μαγικὴ κλειδαριά, θὰ ἀνοίξω τὴν κοσμικὴ πύλη, καὶ θὰ ἐλευθερώσω τὴν πριγκίπισσά μου καὶ τὴν πατρίδα μου ἀπὸ τὴν μαύρη φυλακή.
Ζήτω ὁ Βασιλεύς!
Φειδίας Ν. Μπουρλᾶς
Ἀθῆναι, 29 Αὐγούστου 2012
Ἐπικοινωνία