ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ-ΕΡΡΙΚΟΣ Ι. ΛΙΝΑΡΔΟΣ

ΝΑΥΤΗΣ ΘΩΡΗΚΤΟΥ ΑΒΕΡΩΦ και Α/Τ ΥΔΡΑ

1940-41

Έφυγε από τη ζωή στις 29 Μαρτίου 2007

     Ο Ελευθέριος-Ερρίκος Ι. Λινάρδος γεννήθηκε στην Βαλύρα της Ιθώμης Αρχ. Μεσσήνης το 1921. Το 1939 εισήχθη στην «Ν.Σ.Π.» του Πολεμικού μας Ναυτικού.

     Η κήρυξη του πολέμου 1940 τον βρήκε στο Θωρηκτό Αβέρωφ και αμέσως μετά μετατέθηκε στο Α/Τ Ύδρα με το οποίο συμμετείχε σε όλες τις πολεμικές επιχειρήσεις όπου κατάφεραν περήφανες νίκες κατά των εισβολέων Ιταλών και Γερμανών (Οτράντο, στενά του Ματαπά κ.λ.π). Στη συνέχεια και ενώ οι Γερμανοί έφθαναν προ των Αθηνών, το Α/Τ Ύδρα συνέχιζε τις επικίνδυνες αποστολές του προς Μέση Ανατολή και Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου για την μεταφορά και την διάσωση των πολεμοφοδίων του Πολεμικού μας Ναυτικού.

     Την 22α Απριλίου 1941 το Ύδρα και ενώ έπλεε ανοιχτά της Αίγινας με προορισμό την Αλεξάνδρεια, δέχθηκε από αέρος την λυσσαλέα επίθεση 80 περίπου γερμανικών Στούκας τα οποία με κάθετες εφορμήσεις και παρά την ηρωική αντίσταση σύσσωμου του πλήρωματός του,σε μια άνιση και φοβερή αεροναυμαχία, διάτρητο από τα πυρά άρχιζε να βυθίζεται στον υγρό τάφο του.

     Ήταν από τους τελευταίους που εγκατέλειψαν το πλοίο μετά την σχετική διαταγή και έπεσε στην θάλασσα βαριά τραυματισμένος στο αριστερό χέρι και δεξί πόδι και με τους λιγοστούς εναπομείναντες συμπολεμιστές του προσπαθούσαν να βρούν στεριά. Βλέποντας το πλοίο να χάνεται στα αιματοβαμμένα νερά του Σαρωνικού με όση δύναμη τους είχε μείνει φώναξαν: ΖΗΤΩ Η ΥΔΡΑ.

     Αποκαμωμένοι και κολυμπώντας για δύο μίλια έφθασαν σε βραχονησίδα όπου τους περισυνέλεξαν ψαροκάικα τα οποία τους μετέφεραν στην Αίγινα όπου ο λαός του νησιού τους επεφύλαξε υποδοχή ηρώων. Το εκεί όμως νοσοκομείο δεν μπορούσε να καλύψει τις ανάγκες περίθαλψης όλων των τραυματιών. Με μια ομάδα συμπολεμιστών του επιβιβάστηκαν σε πλοιάριο με προρισμό νοσοκομείο της Αθήνας. Κατά την αποβίβασή τους στο Σκαραμαγκά έγιναν αντιληπτοί από Γερμανική περίπολο που τους προέταξε τα όπλα. Όταν όμως αντιλήφθησαν οι Γερμανοί για ποιούς επρόκειτο, τους απέδωσαν τιμές και τους οδήγησαν οι ίδιοι στο νοσοκομείο που εβρίσκετο στην διασταύρωση των οδών Σουρμελή και Αχαρνών, το οποίο σήμερα είναι σχολείο.

     Εκεί έμεινε περισσότερο από έξι μήνες και κατόπιν έφυγε για την Βαλύρα όπου στη συνέχεια ενσωματώθηκε στις αντάρτικες ομάδες του Ελληνικού Στρατού που σχηματίστηκαν στον Ταΰγετο. Η κατάσταση όμως της υγείας του δεν του επέτρεπε να συνεχίσει. Εξαντλημένος επανήλθε στην Βαλύρα.

     Παρόλα αυτά δεν το έβαλε κάτω και συνέχισε να προσφέρει τις υπηρεσίες του στην Εθνική Αντίσταση μέσα από τον Εφεδρικό Ε.Λ.Α.Σ. Υπήρξε υπέρμαχος της ενιαίας Εθνικής Αντίστασης και με ψυχική οδύνη αντιμετώπισε τον εμφύλιο σπαραγμό.

     Μετά την απελευθέρωση η ηγεσία του ένδοξου Πολεμικού μας Ναυτικού του πρότεινε να παραμείνει στο σώμα ως αξιωματικός. Αυτός όμως αρνήθηκε ευγενικά γιατί πίστευε ότι η αναπηρία του δεν του επέτρεπε να ανταποκριθεί επαρκώς στα καθήκοντά του.

     Το 1988 η ηγεσία του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας τον τίμησε για την αντιστασιακή του δράση.

     Στις 2 Φεβρουαρίου του 2005, η Ελληνική Πολιτεία σε μια συγκινητική και σεμνή τελετή επί της σύγχρονης Φρεγάτας ΥΔΡΑ, που κατέπλευσε για το σκοπό αυτό στο Λιμάνι της Καλαμάτας, αναγνώρισε την προσφορά του στην πατρίδα και τον τίμησε απονέμοντάς του δια του Κυβερνήτου κ. Ι. Πάττα, τον θυρεό της Φ/Γ ΥΔΡΑ. Μέχρι τις τελευταίες στιγμές της ζωής του δίδασκε αγάπη για την Ελλάδα την Ιστορία της και τον Πολιτισμό της.

     Τελευταία του επιθυμία ήταν να κρατά κατά την τελευτή του την Ελληνική σημαία. Έκλαιγε σαν μικρό παιδί όταν έβλεπε διάφορους ανιστόρητους και ανθέλληνες να καίνε το Εθνικό μας σύμβολο. Οι ευχές του θα συνοδεύουν πάντα τον Κυβερνήτη και το πλήρωμα της Φ/Γ ΥΔΡΑ.

Ἡ Ἑλλὰς τοῦ ΟΧΙ
Σελίδες Πατριδογνωσίας

Φειδίας Ν. Μπουρλᾶς
Ἀθῆναι, 8 Ὀκτωβρίου 2011